Un-ha vez tiven un cravo

I. Vaguedás (Follas novas) Rosalía de Castro

X

      Un-ha vez tiven un cravo
      Cravado no corazon,
Y eu non m'acordo xa s'era aquel cravo,
      D'ouro, de ferro, ou d'amor.
Soyo sei que me fixo un mal tan fondo,
      Que tanto m'atormentou,
Qu'eu dia e noite sin cesar choraba
Cal chorou Madanela n'a pasion.
      —Señor, que todo ó podedes,
      Pedinlle un-ha vez á Dios,
Daime valor par'arrincar d'un golpe
      Cravo de tal condicion.
      E doumo Dios e arrinqueino,
      Mais... ¿quen pensara?... Despois
      Xa non sentin mais tormentos
      Nin soupen qu'era delor;
Soupen sô, que non sei que me faltaba
      En donde o cravo faltou,
E seica, seica tiven soidades
      D'aquela pena... ¡Bon Dios!
Este barro mortal qu'envolve o esprito
      ¡Quen-o entenderá, Señor!...

Anterior:
Paz, paz deseada

Seguinte:
Cand'un é moi dichoso, moi dichoso,

Fonte : I. Vaguedás. páxina 10