Libro de Mormón - Libro de Moroni

Libro de Moroni (Libro de Mormón)       Joseph Smith, Jr.      
 

Capítulo 1

Moroni escribe para o beneficio dos lamanitas—Mátase a todo nefita que non negue ao Cristo. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 Agora ben, eu, Moroni, logo de acabar de compendiar os anales do pobo de Jared, pensara non escribir máis, pero non perecín aínda; e non me dou a coñecer aos lamanitas, non sexa que me destrúan.

2 Porque velaquí, as súas guerras entre eles mesmos son extremadamente furiosas; e por motivo do seu odio, matan a todo nefita que non negue ao Cristo.

3 E eu, Moroni, non negarei ao Cristo; de modo que ando errante por onde podo, para protexer a miña propia vida.

4 Por conseguinte, escribo unhas poucas cousas máis, contrario ao que supuxera; porque pensara non escribir máis; pero escribo unhas cantas cousas máis, que talvez sexan de valor aos meus irmáns os lamanitas nalgún día futuro, segundo a vontade do Señor.

Capítulo 2

Jesús deu aos doce discípulos nefitas poder para conferir o don do Espírito Santo. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 As palabras de Cristo, as cales falou ás súas discípulos, os doce que había escolleito, ao impoñerlles as mans.

2 E chamounos polo seu nome, dicindo: Pediredes ao Pai no meu nome, con poderosa oración; e despois que fagades isto, teredes poder para que a aquel a quen impoñades as mans, confirádeslle o Espírito Santo; e no meu nome conferirédelo, porque así o fan os meus apóstolos.

3 E Cristo faloulles estas palabras ao tempo da súa primeira aparición; e a multitude non as oíu, mais os discípulos si as oíron; e sobre todos aqueles a os que impuxeron as mans, descendeu o Espírito Santo.

Capítulo 3

Os anciáns ordenan presbíteros e mestres mediante a imposición de mans. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 A forma en que os discípulos, que eran chamados os anciáns da igrexa, ordenaban presbíteros e mestres:

2 Logo de haber orado ao Pai no nome de Cristo, impoñíanlles as mans, e dicían:

3 No nome de Jesucristo, ordénoche para que sexas presbítero (ou si fose mestre, ordénoche para que sexas mestre) para predicar o arrepentimiento e a remisión de pecados, por medio de Jesucristo, mediante a perseveranza na fe no seu nome ata o fin. Amén.

4 E deste xeito ordenaban presbíteros e mestres, segundo os dons e chamamentos de Deus aos homes; e ordenábanos polo poder do Espírito Santo que había neles.

Capítulo 4

Exponse a forma en que os anciáns e os presbíteros administran o pan sacramental. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 A forma en que as súas anciáns e presbíteros administraban a carne e o sangue de Cristo á igrexa; e administrábanas de acordo cos mandamientos de Cristo; xa que logo, sabemos que o xeito é correcta; e o élder ou o presbítero administrábaas.

2 E se arrodillaban coa igrexa, e oraban ao Pai no nome de Cristo, dicindo:

3 Oh Deus, Pai Eterno, no nome de Jesucristo, o teu Fillo, pedímosche que bendigas e santifiques este pan para as almas de todos os que participen del, para que o coman en memoria do corpo do teu Fillo, e testifiquen diante túa, oh Deus, Pai Eterno, que están dispostos a tomar sobre si o nome do teu Fillo, e a recordarlle sempre, e a gardar os seus mandamientos que el lles deu, para que sempre poidan ter o seu Espírito consigo. Amén.

Capítulo 5

Exponse a forma de administrar o viño sacramental. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 O xeito de administrar o viño. Velaquí, tomaban a copa e dicían:

2 Oh Deus, Pai Eterno, no nome de Jesucristo, o teu Fillo, pedímosche que bendigas e santifiques este viño para as almas de todos os que o beban, para que o fagan en memoria do sangue do teu Fillo, que por eles se derramou; para que testifiquen diante túa, oh Deus, Pai Eterno, que sempre se acordan del, para que poidan ter o seu Espírito consigo. Amén.

Capítulo 6

As persoas que se arrepinten son bautizadas e hermanadas na Igrexa—Os membros da Igrexa que se arrepinten son perdoados—As reunións diríxense polo poder do Espírito Santo. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 E agora falo concernente ao bautismo. Velaquí, eran bautizados élderes, presbíteros e mestres; e non eran bautizados a menos que desen froitos apropiados para manifestar que eran dignos diso.

2 Nin tampouco recibían a ninguén para o bautismo, a menos que viñese cun corazón quebrantado e un espírito contrito, e testificase á igrexa que verdaderamente arrepentiuse de todos os seus pecados.

3 E a ninguén recibían para o bautismo, a menos que tomase sobre si o nome de Cristo, tendo a determinación de servirlle ata o fin.

4 E despois que foran recibidos polo bautismo, e o poder do Espírito Santo obrara neles e habíaos purificado, eran contados entre os do pobo da igrexa de Cristo; e inscribíanse os seus nomes, a fin de que se fixese memoria deles e fosen nutridos pola boa palabra de Deus, para gardalos no camiño recto, para conservalos continuamente atentos a orar, confiando soamente nos méritos de Cristo, que era o autor e perfeccionador da súa fe.

5 E a igrexa reuníase a miúdo para ayunar e orar, e para falar uns con outros concernente ao benestar das súas almas.

6 E reuníanse con frecuencia para participar do pan e viño, en memoria do Señor Jesús.

7 E esforzábanse estrictamente por que non houbese iniquidade entre eles; e a quen achaban que cometeran iniquidade, e eran condenados ante os anciáns por tres testemuñas da igrexa, e si non se arrepentían nin confesaban, os seus nomes eran borrados, e non eran contados entre o pobo de Cristo.

8 Mais cantas veces arrepentíanse e pedían perdón, con verdadeira intención, perdoábaselles.

9 E os da igrexa dirixían as súas reunións de acordo coas manifestacións do Espírito, e polo poder do Espírito Santo; porque conforme os guiaba o poder do Espírito Santo, ben fose predicar, ou exhortar, orar, suplicar ou cantar, así se facía.

Capítulo 7

Faise a invitación a entrar no repouso do Señor—Orad con verdadeira intención—O Espírito de Cristo habilita aos homes para discernir o ben do mal—Satanás persuade aos homes a negar a Cristo e facer o malo—Os profetas manifestan a vinda de Cristo—Por medio da fe, efectúanse os milagres e os anxos ministran—Os homes deben ter a esperanza de obter a vida eterna e deben allegarse á caridade. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 E agora eu, Moroni, escribo unhas poucas das palabras que o meu pai Mormón falou concernentes á fe, á esperanza e á caridade; porque deste xeito falou ao pobo, mentres lles ensinaba na sinagoga que construíran como sitio onde adorar.

2 E agora eu, Mormón, fálovos a vós, amados irmáns meus; e é pola graza de Deus o Pai, e o noso Señor Jesucristo, e a súa santa vontade, debido ao don do chamamento que me fixo, que se me permite falarvos nesta ocasión.

3 Xa que logo, quixese falarvos a vós que sodes da igrexa, que sodes os pacíficos discípulos de Cristo, e que lograstes a esperanza necesaria mediante a cal podedes entrar no repouso do Señor, desde agora en diante, ata que teñades repouso con el no ceo.

4 E xulgo isto de vós, os meus irmáns, por razón da vosa conduta pacífica para cos fillos dos homes.

5 Porque me acordo da palabra de Deus, que di: Polas súas obras coñecerédelos; porque si as súas obras son boas, eles tamén son bos.

6 Porque velaquí, Deus dixo que un home, sendo malo, non pode facer o que é bo; porque si presenta unha ofrenda, ou si ora a Deus, a menos que o faga con verdadeira intención, de nada aprovéitalle.

7 Porque velaquí, non se lle conta como obra boa.

8 Pois velaquí, si un home, sendo malo, presenta unha ofrenda, faio de mala gana; de modo que lle é contado coma se retivese a ofrenda; xa que logo, ténselle por malo ante Deus.

9 E igualmente élle contado por mal a un home si ora e non o fai con verdadeira intención de corazón; si, e nada lle aproveita, porque Deus non recibe a ningún destes.

10 Xa que logo, un home, sendo malo, non pode facer o que é bo; nin presentará unha ofrenda boa.

11 Porque velaquí, unha fonte amarga non pode dar auga boa; nin tampouco pode unha fonte boa dar auga amarga; de modo que si un home é servo do diaño, non pode seguir a Cristo; e si segue a Cristo, non pode ser servo do diaño.

12 Por conseguinte, todo o que é bo vén de Deus, e o que é malo vén do diaño; porque o diaño é inimigo de Deus, e loita contra el continuamente, e invita e induce a pecar e a facer o que é malo sen cesar.

13 Mais velaquí, o que é de Deus invita e induce a facer o bo continuamente; de maneira que todo aquilo que invita e induce a facer o bo, e a amar a Deus e a servirlle, é inspirado por Deus.

14 Tende/Tede coidado, pois, amados irmáns meus, de que non xulguedes que o que é malo sexa de Deus, nin que o que é bo e de Deus sexa do diaño.

15 Pois velaquí, os meus irmáns, évos concedido xulgar, a fin de que poidades discernir o ben do mal; e o xeito de xulgar é tan clara, a fin de que saibades cun perfecto coñecemento, como a luz do día o é da obscuridad da noite.

16 Pois velaquí, a todo home dáse o Espírito de Cristo para que saiba discernir o ben do mal; xa que logo, móstrovos o xeito de xulgar; porque toda cousa que invita a facer o bo, e persuade a crer en Cristo, é enviada polo poder e o don de Cristo, polo que saberedes, cun coñecemento perfecto, que é de Deus.

17 Pero calquera cousa que persuade aos homes a facer o malo, e a non crer en Cristo, e a negalo, e a non servir a Deus, entón saberedes, cun coñecemento perfecto, que é do diaño; porque deste xeito obra o diaño, porque el non persuade a ningún home a facer o bo, non, nin a un só; nin o fan os seus anxos; nin os que a el se suxeitan.

18 Agora ben, os meus irmáns, en vista de que coñecedes a luz pola cal podedes xulgar, a cal é a luz de Cristo, coidádevos de xulgar equivocadamente; porque co mesmo xuízo con que xulguedes, seredes tamén xulgados.

19 Xa que logo, suplícovos, irmáns, que busquedes diligentemente na luz de Cristo, para que poidades discernir o ben do mal; e si aferrádesvos a todo o bo, e non o condenades, ciertamente seredes fillos de Cristo.

20 E agora ben, irmáns meus, como é posible que vos aferredes a todo o bo?

21 Agora chegamos a esa fe da cal dixen que falaría; e indicareivos a forma en que podedes aferrarvos a todo o bo.

22 Porque velaquí, sabendo Divos todas as cousas, dado que existe de eternidade en eternidade, velaquí, el enviou anxos para ministrar aos fillos dos homes, para manifestar concernente á vinda de Cristo; e que en Cristo habería de vir todo o bo.

23 E Deus tamén declarou aos profetas, pola súa propia boca, que Cristo viría.

24 E velaquí, de diversos modos manifestou cousas que eran boas aos fillos dos homes; e todas as cousas que son boas veñen de Cristo; pola contra, os homes achábanse caídos, e ningunha cousa boa podía chegar a eles.

25 De modo que pola ministración de anxos, e por toda palabra que saía da boca de Deus, empezaron os homes a ejercitar a fe en Cristo; e así, por medio da fe, aferráronse a todo o bo; e así foi ata a vinda de Cristo.

26 E despois que viño, os homes tamén foron salvos pola fe no seu nome; e pola fe chegan a ser fillos de Deus. E tan ciertamente como Cristo vive, falou estas palabras aos nosos pais, dicindo: Canto lle pidades ao Pai no meu nome, que sexa bo, con fe crendo que recibiredes, velaquí seravos concedido.

27 Xa que logo, amados irmáns meus, cesaron os milagres porque Cristo subiu aos ceos, e sentouse á diestra de Deus para reclamar do Pai os seus dereitos de misericordia que el ten sobre os fillos dos homes?

28 Porque el cumpriu os fins da lei, e reclama a todos os que teñen fe nel; e os que teñen fe nel se allegarán a todo o bo; xa que logo, el aboga pola causa dos fillos dos homes; e moura eternamente nos ceos.

29 E porque fixo isto, cesaron os milagres, os meus queridos irmáns? Velaquí, dígovos que non; nin cesaron os anxos de ministrar aos fillos dos homes.

30 Porque velaquí, suxéitanse a el para exercer o seu ministerio de acordo coa palabra do seu mandato, manifestándose aos que teñen unha fe forte e unha mente firme en toda forma de santidade.

31 E o oficio do seu ministerio é chamar aos homes ao arrepentimiento; e cumprir e levar a efecto a obra dos convenios do Pai, os cales el fixo cos fillos dos homes; e preparar a vía entre os fillos dos homes, declarando a palabra de Cristo aos vasos escolleitos do Señor, para que dean testemuño del.

32 E obrando deste xeito, o Señor Deus prepara a senda para que o resto dos homes teñan fe en Cristo, a fin de que o Espírito Santo teña cabida nos seus corazóns, segundo o seu poder; e deste xeito o Pai leva a efecto os convenios que fixo cos fillos dos homes.

33 E Cristo dixo: Si tendes/tedes fe en min, teredes poder para facer calquera cousa que me sexa conveniente.

34 E el dixo: Arrepentídevos, todos vós, extremos da terra, e vinde/vide a min, e sede bautizados no meu nome, e tende/tede fe en min, para que sexades salvos.

35 E agora ben, amados irmáns meus, si resulta que estas cousas de que vos falo son verdadeiras, e no postrer día Divos mostraravos con poder e gran gloria que son verdadeiras, e si son verdadeiras, cesou o día dos milagres?

36 Ou cesaron os anxos de aparecer aos fillos dos homes? Ou lles retivo el o poder do Espírito Santo? Ou o fará, mentres dure o tempo, ou exista a terra, ou haxa sobre a face dela un home a quen salvar?

37 Velaquí, dígovos que non; porque é pola fe que se obran milagres; e é pola fe que aparecen anxos e exercen o seu ministerio a favor dos homes; xa que logo, si cesaron estas cousas, ¡ai dos fillos dos homes, porque é por mor da incredulidad, e todo é inútil!

38 Porque, segundo as palabras de Cristo, ningún home pode ser salvo a menos que teña fe no seu nome; xa que logo, si estas cousas cesaron, a fe tamén cesou; e terrible é a condición do home, pois se acha coma se non se efectuou redención algunha.

39 Mais velaquí, os meus amados irmáns, opino de vós cousas mellores, porque xulgo que tendes/tedes fe en Cristo por mor de vosa mansedumbre; porque si non tendes/tedes fe nel, entón non sodes dignos de ser contados entre o pobo da súa igrexa.

40 E ademais, amados irmáns meus, quixese falarvos concernente á esperanza. Como podedes lograr a fe, a menos que teñades esperanza?

41 E que é o que habedes de esperar? Velaquí, dígovos que debedes ter esperanza, por medio da expiación de Cristo e o poder do seu resurrección, en que seredes resucitados a vida eterna, e isto por causa da vosa fe nel, de acordo coa promesa.

42 De maneira que si un home ten fe, é necesario que teña esperanza; porque sen fe non pode haber esperanza.

43 E ademais, velaquí dígovos que o home non pode ter fe nin esperanza, a menos que sexa manso e humilde de corazón.

44 Porque si non, a súa fe e a súa esperanza son vas, porque ninguén é aceptable a Deus senón os mansos e humildes de corazón; e si un home é manso e humilde de corazón, e confesa polo poder do Espírito Santo que Jesús é o Cristo, é menester que teña caridade; porque si non ten caridade, non é nada; xa que logo, é necesario que teña caridade.

45 E a caridade é sufrida e é benigna, e non ten envexa, nin se envanece, non busca o seu, non se irrita fácilmente, non pensa o mal, non se regocija na iniquidade, senón se regocija na verdade; todo o sofre, todo o cre, todo o espera, todo o soporta.

46 Xa que logo, amados irmáns meus, si non tendes/tedes caridade, non sodes nada, porque a caridade nunca deixa de ser. Allegaos, pois, á caridade, que é maior que todo, porque todas as cousas han de perecer;

47 pero a caridade é o amor puro de Cristo, e permanece para sempre; e a quen a posúa no postrer día, iralle ben.

48 Por conseguinte, amados irmáns meus, pedide ao Pai con toda a enerxía dos vosos corazóns, que sexades cheos deste amor que el outorgou a todos os que son discípulos verdadeiros do seu Fillo Xesucristo; para que cheguedes a ser fillos de Deus; para que cando el apareza, sexamos semellantes a el, porque o veremos tal como é; para que teñamos esta esperanza; para que sexamos purificados así como el é puro. Amén.

Capítulo 8

O bautismo dos nenos pequenos é unha terrible iniquidade—Os nenos pequenos viven en Cristo por motivo da Expiación—A fe, o arrepentimiento, a mansedumbre e a humildad de corazón, a recepción do Espírito Santo e a perseveranza ata o fin conducen á salvación. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 Unha epístola do meu pai Mormón, escrita a min, Moroni; e escribiuma pouco logo do meu chamamento ao ministerio; e deste xeito escribiume el, dicindo:

2 O meu amado fillo Moroni, me regocijo en extremo de que o teu Señor Jesucristo che haxa ter presente, e chamouche ao seu ministerio e á súa santa obra.

3 Eu sempre che teño presente nas miñas oracións, rogando sen cesar a Deus o Pai, no nome do seu Santo Fillo, Jesús, que pola súa infinita bondade e graza consérveche mediante a perseveranza na fe no seu nome ata o fin.

4 E agora, fillo meu, falareiche concernente ao que me aflige en extremo, porque me aflige que xurdan contenciones entre vós.

5 Porque, si souben a verdade, houbo disputas entre vós concernentes ao bautismo dos vosos nenos pequenos.

6 Fillo meu, quixese que traballases diligentemente para extirpar de entre vós este craso erro; porque para tal propósito escribín esta epístola.

7 Porque inmediatamente despois que houben sabido estas cousas de vós, preguntei ao Señor concernente ao asunto. E a palabra do Señor viño a min polo poder do Espírito Santo, dicindo:

8 Escoita as palabras de Cristo, a túa Redentor, o teu Señor e o teu Deus: Velaquí, vin ao mundo non para chamar aos xustos ao arrepentimiento, senón aos pecadores; os sans non necesitan de médico senón os que están doentes; xa que logo, os nenos pequenos son sans, porque son incapaces de cometer pecado; xa que logo, a maldición de Adán élles quitada en min, de modo que non ten poder sobre eles; e a lei da circuncisión hase abrogado en min.

9 E deste xeito manifestoume o Espírito Santo a palabra de Deus; xa que logo, amado fillo meu, sei que é unha solemne burla ante Deus que bauticedes aos nenos pequenos.

10 Velaquí, dígoche que isto ensinarás: O arrepentimiento e o bautismo aos que son responsables e capaces de cometer pecado; si, ensina aos pais que deben arrepentirse e ser bautizados, e humillarse como os seus nenos pequenos, e salvaranse todos eles cos seus pequeñitos.

11 E os seus nenos pequenos non necesitan o arrepentimiento, nin tampouco o bautismo. Velaquí, o bautismo é para arrepentimiento a fin de cumprir os mandamientos para a remisión de pecados.

12 Mais os nenos pequenos viven en Cristo, aínda desde a fundación do mundo; de non ser así, Deus é un Deus parcial, e tamén un Deus variable que fai acepción de persoas; porque ¡cantos son os pequeñitos que morreron sen o bautismo!

13 De modo que si os nenos pequenos non puidesen salvarse sen ser bautizados, estes haberían ir a un inferno sen fin.

14 Velaquí, dígoche que o que supón que os nenos pequenos teñen necesidade do bautismo áchase na hiel da amargura e nas cadeas da iniquidade, porque non ten fe, nin esperanza, nin caridade; xa que logo, si for tallado mentres teña tal pensamento, terá que baixar ao inferno.

15 Porque terrible é a iniquidade de supoñer que Divos salva a un neno a causa do bautismo, mentres que outro debe perecer porque non tivo bautismo.

16 ¡Ai daqueles que perviertan deste xeito as vías do Señor!, porque perecerán, salvo que se arrepintan. Velaquí, falo con valentía, porque teño autoridade de Deus; e non temo o que o home faga, porque o amor perfecto desecha todo temor.

17 E séntome cheo de caridade, que é amor eterno; xa que logo, todos os nenos son iguais ante min; xa que logo, amo aos nenos pequeñitos cun amor perfecto; e son todos iguais e participan da salvación.

18 Porque eu sei que Divos non é un Deus parcial, nin un ser variable; senón que é inmutable de eternidade en eternidade.

19 Os nenos pequenos non poden arrepentirse; por conseguinte, é unha terrible iniquidade negarlles as misericordias puras de Deus, porque todos viven nel por motivo do seu misericordia.

20 E o que diga que os nenos pequenos necesitan o bautismo nega as misericordias de Cristo e despreza a súa expiación e o poder do seu redención.

21 ¡Ai destes, porque están en perigo de morte, inferno e un tormento sen fin! Dígoo osadamente; Divos mandoumo. Escoitade estas palabras e obedecédeas, ou testificarán contra vós ante o tribunal de Cristo.

22 Porque velaquí, todos os nenos pequeñitos viven en Cristo, e tamén todos aqueles que están sen lei. Porque o poder da redención fornece efecto en todos aqueles que non teñen lei; xa que logo, o que non foi condenado, ou sexa, o que non está baixo condenación algunha, non pode arrepentirse; e para tal o bautismo de nada serve;

23 así a todo, é unha burla ante Deus, o negar as misericordias de Cristo e o poder do seu Santo Espírito, e o poñer a confianza en obras mortas.

24 Velaquí, fillo meu, isto non debe ser así; porque o arrepentimiento é para aqueles que están baixo condenación e baixo a maldición dunha lei violada.

25 E as primicias do arrepentimiento é o bautismo; e o bautismo vén pola fe para cumprir os mandamientos; e o cumprimento dos mandamientos trae a remisión dos pecados;

26 e a remisión dos pecados trae a mansedumbre e a humildad de corazón; e por motivo da mansedumbre e a humildad de corazón vén a visitación do Espírito Santo, o cal Consolador chea de esperanza e de amor perfecto, amor que perdura pola dilixencia na oración, ata que veña o fin, cando todos os santos morarán con Deus.

27 Velaquí, fillo meu, escribireiche outra vez, si non saio pronto contra os lamanitas. Velaquí, o orgullo desta nación, ou sexa, o pobo dos nefitas, foi a causa da súa destrución a menos que se arrepintan.

28 Roga por eles, fillo meu, a fin de que veña a eles o arrepentimiento. Pero velaquí, temo que o Espírito xa deixou de loitar con eles; e nesta parte da terra están procurando tamén destruír todo poder e autoridade que vén de Deus; e están negando ao Espírito Santo.

29 E logo de rexeitar tan grande coñecemento, fillo meu, deben perecer en breve, para que se cumpran as profecías que falaron os profetas, así como as palabras do noso Salvador mesmo.

30 Adeus, fillo meu, ata que che escriba, ou che volva a ver. Amén.

---

A segunda epístola de Mormón ao seu fillo Moroni.

Comprende o capítulo 9.

Capítulo 9

Tanto os nefitas como os lamanitas hanse depravado e degenerado—Se torturan e asasínanse uns a outros—Mormón suplica que a graza e a bondade de Deus acompañen a Moroni para sempre. Aproximadamente 401—421 d.C.

1 O meu amado fillo, escríboche outra vez para que saibas que estou vivo aínda; pero escribo algo daquilo que é penoso.

2 Porque velaquí, hei ter unha rifar batalla cos lamanitas, na cal non vencemos; e Arqueanto caeu pola espada, e tamén Luram e Emrón; si, e perdemos un gran número dos nosos mellores homes.

3 E agora ben, velaquí, fillo meu, temo que os lamanitas destrúan aos deste pobo; porque non se arrepinten, e Satanás de continuo estaos provocando á ira uns contra outros.

4 Velaquí, continuamente estou afanándome con eles; e cando lles falo a palabra de Deus con severidad, tremen e se enojan comigo; e cando non emprego a severidad, endurecen o corazón contra a palabra; xa que logo, temo que o Espírito do Señor cesou de loitar con eles.

5 Porque é tan grande a súa ira, que me parece que non temen a morte; e perderon o seu amor, o un para co outro; e sempre están sedientos de sangue e de vinganza.

6 E agora ben, o meu querido fillo, pese á súa dureza, traballemos diligentemente; porque si deixamos de obrar, incurriremos na condenación. Porque temos unha obra que debemos efectuar mentres esteamos neste tabernáculo de barro, a fin de vencer ao inimigo de toda rectitud, e dar repouso ás nosas almas no reino de Deus.

7 E agora escribo un pouco concernente aos padecimientos deste pobo, porque segundo as noticias que recibín de Amorón, velaquí, os lamanitas teñen moitos prisioneiros que tomaron da torre de Sherriza; e había entre eles homes, mulleres e nenos.

8 E aos maridos e pais destas mulleres e nenos matáronos; e alimentan ás mulleres coa carne dos seus esposos, e aos nenos coa carne dos seus pais; e non lles dan senón un pouco de auga.

9 Mais no entanto esta gran abominación dos lamanitas, non excede á do noso pobo en Moriántum. Pois velaquí, tomaron cativas a moitas das fillas dos lamanitas; e logo de privalas do que era máis caro e precioso que todas as cousas, que é a castidad e a virtude,

10 logo de facer isto, asasináronas do xeito máis cruel, torturando os seus corpos ata a morte; e despois que fixeron isto, devoran os seus corpos como bestas salvaxes, por mor da dureza dos seus corazóns; e fano como sinal de valor.

11 Oh o meu amado fillo, como pode un pobo como este, que está sen civilización

12 (e só pasaron uns poucos anos desde que era un pobo deleitable e civilizado),

13 oh fillo meu, como pode un pobo como este, que se deleita en tanta abominación,

14 como podemos esperar que Deus deteña a súa man en xuízo contra nós?

15 Velaquí, o meu corazón exclama: ¡Ai deste pobo! ¡Ven en xuízo, oh Deus, e oculta os seus pecados, e iniquidade, e abominaciones, de ante a túa face!

16 E ademais, fillo meu, hai moitas viudas e as súas fillas que permanecen en Sherriza; e a parte das provisiones que os lamanitas non se levaron, velaquí, o exército de Zenefi tomouna consigo, e a elas deixounas para que anden errando por onde poidan achar alimento; e moitas anciás se desmayan polo camiño, e morren.

17 E o exército que está comigo é débil; e os exércitos dos lamanitas sepáranme de Sherriza; e cantos pasáronse ao exército de Aarón foron vítimas da súa espantosa brutalidad.

18 ¡Oh, a depravación do meu pobo! Non teñen nin orde nin misericordia. Velaquí, non son máis que un home, e non teño máis forza que a dun home, e xa non me é posible poñer en vigor as miñas ordes.

19 E eles hanse empedernido no seu perversidad; e son igualmente brutais, pois non perdoan a ninguén, nin a mozos nin a anciáns; e se deleitan en todo menos no que é bo; e os padecimientos das nosas mulleres e os nosos fillos por toda a face desta terra sobrepujan a todas as cousas; si, a lingua non o pode expresar, nin se pode escribir.

20 Agora ben, fillo meu, non falo máis desta horrible escena. Velaquí, ti coñeces a iniquidade dos deste pobo; sabes que non teñen principios e perderon toda sensibilidade; e as súas iniquidades sobrepuxan ás dos lamanitas.

21 Velaquí, fillo meu, non podo encomendalos a Deus, non sexa que el me castigue.

22 Mais velaquí, fillo meu, encoméndoche a Deus, e confío en Cristo que che salvarás; e pídolle a Deus que che conserve a vida para que sexas testemuña ou do regreso deste pobo a el, ou da súa enteira destrución; porque eu sé que deben perecer, a menos que se arrepintan e volvan a el.

23 E si perecen, será como os jareditas, por motivo da obstinación dos seus corazóns en buscar sangue e vinganza.

24 E si é que perecen, sabemos que un gran número dos nosos irmáns pasáronse aos lamanitas, e que moitos outros tamén desertarán a eles. Escribe, pois, algunhas cousas, si es preservado e eu morro e non che vexo máis; pero confío en que poida verche pronto, porque teño uns anales sagrados que quixese entregarche.

25 Fillo meu, sé fiel en Cristo; e que as cousas que escribín non che aflijan, para apesadumbrarte ata a morte; senón Cristo anímeche, e os seus padecimientos e morte, e a manifestación do seu corpo aos nosos pais, e o seu misericordia e longanimidad, e a esperanza da súa gloria e da vida eterna, repousen na túa mente para sempre.

26 E a graza de Deus o Pai, cuxo trono está nas alturas dos ceos, e do noso Señor Jesucristo, que se senta á diestra da súa poder, ata que todas as cousas sexanlle suxeitas, acompáñeche e quede contigo para sempre. Amén.

Capítulo 10

Recíbese un testemuño do Libro de Mormón polo poder do Espírito Santo—Os dons do Espírito danse aos fieis—Os dons espirituais sempre acompañan á fe—As palabras de Moroni falan desde o po—Vinde/Vide a Cristo, perfeccionádevos nel e santificad vosas almas. Aproximadamente 421 d.C.

1 E agora eu, Moroni, escribo algo segundo parézame ben; e escribo aos meus irmáns os lamanitas; e quero que saiban que xa pasaron máis de catrocentos vinte anos desde que se deu o sinal da vinda de Cristo.

2 E selo estes anales, despois que vos falou unhas palabras por vía de exhortación.

3 Velaquí, quixese exhortarvos a que, cando leades estas cousas, si Divos xulga prudente que as leades, recordedes cuán misericordioso foi o Señor cos fillos dos homes, desde a creación de Adán ata o tempo en que recibades estas cousas, e que o meditedes nos vosos corazóns.

4 E cando recibades estas cousas, quixese exhortarvos a que preguntedes a Deus o Eterno Pai, no nome de Cristo, si non son verdadeiras estas cousas; e si pedides cun corazón sincero, con verdadeira intención, tendo fe en Cristo, el manifestaravos a verdade delas polo poder do Espírito Santo;

5 e polo poder do Espírito Santo poderedes coñecer a verdade de todas as cousas.

6 E calquera cousa que é boa, é xusta e verdadeira; polo tanto, nada que sexa bo nega ao Cristo, así a todo, recoñece que el existe.

7 E polo poder do Espírito Santo poderedes saber que el existe; polo que quixese exhortarvos a que non neguedes o poder de Deus; porque el obra por poder, de acordo coa fe dos fillos dos homes, o mesmo hoxe, e mañá, e para sempre.

8 E ademais exhótovos, irmáns meus, a que non neguedes os dons de Deus, porque son moitos, e veñen do mesmo Deus. E hai diversos xeitos de administrar estes dons, pero é o mesmo Deus que obra todas as cousas en todo; e danse aos homes polas manifestacións do Espírito de Deus para beneficialos.

9 Porque velaquí, a un élle dado polo Espírito de Deus ensinar a palabra de sabedoría;

10 e a outro, ensinar a palabra de coñecemento polo mesmo Espírito;

11 e a outro, unha fe sumamente grande; e a outro, os dons de sanar polo mesmo Espírito;

12 e ademais, a outro, obrar poderosos milagres;

13 e ademais, a outro, profetizar concernente a todas as cousas;

14 e ademais, a outro, ver anxos e espíritos ministrantes;

15 e ademais, a outro, todo xénero de linguas;

16 e ademais, a outro, a interpretación de idiomas e diversas clases de linguas.

17 E todos estes dons veñen polo Espírito de Cristo; e veñen a todo home, respectivamente, de acordo coa súa vontade.

18 E quixese exhortarvos, os meus amados irmáns, a que teñades presente que toda boa dádiva vén de Cristo.

19 E quixese exhortarvos, os meus amados irmáns, a que recordedes que el é o mesmo onte, hoxe e para sempre, e que todos estes dons de que falei, que son espirituais, xamais cesarán, mentres permaneza o mundo, senón pola incredulidad dos fillos dos homes.

20 Xa que logo, debe haber fe; e si debe haber fe, tamén debe haber esperanza; e si debe haber esperanza, debe haber caridade tamén.

21 E a menos que teñades caridade, de ningún modo seredes salvos no reino de Deus; nin seredes salvos no reino de Deus si non tendes/tedes fe; nin tampouco, si non tendes/tedes esperanza.

22 E si non tendes/tedes esperanza, acharédesvos na desesperación; e a desesperación vén por causa da iniquidade.

23 E Cristo verdaderamente dixo aos nosos pais: Si tendes/tedes fe, poderedes facer todas as cousas que me sexan convenientes.

24 E agora falo a todos os extremos da terra: Si chega o día en que deixen de existir entre vós o poder e os dons de Deus, será por causa da incredulidad.

25 E ¡ai dos fillos dos homes si tal for o caso; porque non haberá entre vós quen faga o bo, non, nin un só! Porque si houber entre vós quen fixer o bo, será polo poder e os dons de Deus.

26 E ¡ai daqueles que fagan cesar estas cousas e morran, porque morren nos seus pecados e non poden ser salvos no reino de Deus! E dígoo de acordo coas palabras de Cristo, e non amento.

27 E exhótovos a que recordedes estas cousas; pois se achega rápidamente o día en que saberedes que non amento, porque me veredes ante o tribunal de Deus; e o Señor Deus diravos: Non vos declarei as miñas palabras, que foron escritas por este home, como un que clamaba de entre os mortos, si, como un que falaba desde o po?

28 Declaro estas cousas para o cumprimento das profecías. E velaquí, procederán da boca do Deus sempiterno; e a súa palabra resoará de xeración en xeración.

29 E Deus mostraravos que o que escribín é verdadeiro.

30 E outra vez quixese exhortarvos a que viñésedes a Cristo, e procurásedes toda boa dádiva; e que non tocásedes o don malo, nin a cousa impura. 31 ¡E esperta e levántache do po, oh Jerusalén; si, e vísteche as túas roupas fermosas, oh filla de Sión; e fortalece os teus estacas, e estende os teus linderos para sempre, a fin de que xa non sexas máis confundida, e cúmpranse os convenios que o Pai Eterno fíxoche, oh casa de Israel!

32 Si, vinde/vide a Cristo, e perfeccionádevos nel, e absténdevos/abstédevos de toda impiedad, e si absténdesvos/abstédesvos de toda impiedad, e amades a Deus con toda a vosa alma, mente e forza, entón a súa graza évos suficiente, para que pola súa graza sexades perfectos en Cristo; e si pola graza de Deus sodes perfectos en Cristo, de ningún modo poderedes negar o poder de Deus.

33 E ademais, si pola graza de Deus sodes perfectos en Cristo e non negades o seu poder, entón sodes santificados en Cristo pola graza de Deus, mediante o derramamiento do sangue de Cristo, que está no convenio do Pai para a remisión dos vosos pecados, a fin de que cheguedes a ser santos, sen mancha.

34 E agora despídome de todos. Pronto irei descansar no paraíso de Deus, ata que o meu espírito e o meu corpo de novo reúnanse, e sexa levado triunfante polo aire, para atoparvos ante o agradable tribunal do gran Xeová, o Xuíz Eterno de vivos e mortos. Amén.