Co seu ẍordo e constante mormorio
Co seu ẍordo e constante mormorio
Atraim'o oleaẍen d'ese mar bravIo,
Cal atrai d'as serenas o cantar.
— N'este meu leito misterioso e frio,
Díme, ven brandamente á descansar.
El namorado está de min... o deño,
y eu namorada d'el.
Pois saldremos c'o empeño,
Que s'el me chama sin parar, eu teño
Un-has ansias mortais d'apousar n'el.
| <<<< | >>>> |