Cantares gallegos/Vint'un-ha crara noite
10.
I.
Vint' un-ha crara noite,
Noitiña de S. Xoán,
Poñend' as frescas herbas
Na font' á serenar.
E tan bonit' estabas,
Cál rosa nó rosal,
Que d' orballiño fresco
Toda cubert' está.
Por eso, namorado,
Con manso suspirar
Os meus amantes brazos
Voteiche pó lo bán.
E ti con dulces ollos
E mais dulce falar,
Meiguiña m' envoucastes
En pracido solás.
As estrelliñas todas
Qu' aló no espaço están,
Sorrindo nos miraban
Con soave craridá.
E foron, ay! testigos
D' aquel teu suspirar
Qu' ó meu correspondia
Con amoriño igual.
Pero dempois con outros
Mais majos e galans
(Mais nón, que mais te queiran
Qu' haber, nón haberá),
Tamén, tamén meniña
Soupeches praticar
A sombra dos salgueiros
Cabo do romeiral.
Por eso eu che cantaba
En triste soledá,
Cando, ay de min! te via
Con eles parolar:
Cóida, miña meniña,
Dás praticas que das,
Que donde moitos cospen,
Lama fan.
II.
Que triste hóra te vexo!...
Que triste, nena, estás!...
Os teus frescos colores,
Donde, meniña, van?
O teu mirar sereno,
O teu doce cantar,
Donde, meniña, donde
Coitada toparás?
Xá non te vin, meniña,
Na noite de S. Xoán,
Poñend' as frescas herbas
Na font' á serenar.
Xá non te vin fresquiña
Cál rosa nó rosal,
Que muchadiña estabas
De tanto saloucar.
Hóra de dór ferida
Buscando á honriña vas,
A honriña que perdeches,
Mais ¿quen ch' á volverá?
Eu ben, miña meniña,
Ben ch' á quixera dar,
Qu' á quel que ben te quixo
Dóise de verte mal.
Mais ánque dir, eu diga,
Que limpa, nena, estás,
Respondenme sorrindo
Por se de min bulrár.
«Ben sabes, Farruquiño,
Farruco dó Pombal,
Que donde moitos cospen,
Lama fan.»
| <<<< | >>>> |