Cantares gallegos/Cando á luniña aparece
27.
Cando á luniña aparece
Y ó sol nos mares s' esconde,
Todo é silencio nos campos,
Todo na ribeira dorme.
Quedan as veigas sin xente,
Sin ovelliñas os montes,
A fonte sin rosas vivas,
Os árboriños sin cantores.
Medroso ó vento que pasa
Os pinos xigantes move,
Y â voz que levanta triste,
Outra mais triste responde.
Son ás campanas que tocan
Que tocan en sons de morte,
Y ô coraçon din n' olvides
Ós que para sempre dormen.
¡Que triste! que hora tan triste!
Aquela en qu' ó sol s' esconde,
En qu' as extrelliñas pálidas
Timidamente relosen.
Aló as montañas confusas
D' espesas niebras se croben
Y á casa branca en qu' el vive
En sombra espesa s' envolve
En vano miro e mais miro,
Qu' os velos da negra noite
Entr' ela y os meus olliños
Traidoramente se poñen.
—Que fás ti mentras, meu ben,
Dime dond' estás, en donde,
Que t' aspero e nunca chegas,
Que te chamo e non respondes?
Morreches, meu queridiño?
O mar sin fondo tragoute?
Levaront' as ondas feras
Ou te perdeches nos montes?
Vou perguntand' ôs airiños,
Vou perguntand' ôs pastores,
Ás verdes ondas pergunto
E ninguen, ay! me responde.
Os aires mudiños pasan,
Os pastoriños no m' oyen,
Y as xordas ondas fervendo
Contr' os penedos se rompen.
Mais ti non morreche, ingrato,
Nin te perdeches nos montes,
Ti quisais mentras qu' eu peno
D' os meus pesares te goces.
Coitada de min! coitada!
Qu' este meu peitiño nobre
Foy para ti deble xunco
Qu' ô menor vento se torce.
Y en recompensa ti olvidásme!
Dasme fel, e dasme á morte,
Qu' est' é ó pago, desdichada.
Qu' â que ben quer, dan os homes.
Mais qu' importa! ven te quixen...
Querreite sempre... asi compre
A quen con grande firmesa,
Vidiña y alma entregouche.
Ahi tés ó meu coraçon
Si ó queres matar ven podes,
Pero como estás ti dentro,
Tamén si ti ó matas, morres.
| <<<< | >>>> |