Xigantescos olmos, mirtos
***
Xigantescos olmos, mirtos
Que brancas frores ostentan,
Un-has con cogollos inda,
Outras que o vento esfollea.
Buẍos que ẍa contan sigros
E que ẍuntos verdeguean
Formando de rama e troncos
Valos que naide atravesa;
E n'os que moi descansadas
Fan o seu niño as culebras.
Loureiros, irmáns d'os buẍos
Po-la altura y a nacenza,
Pois arraigaron á un tempo
N'o mais profundo d'a terra.
Limoeiros e laranẍos
Qu'ó verde musgo sombrean
Y oli do esparcen d'azare
Con que áẍente se recrea.
Eternos bosques en donde.
Sombrío misterio reina,
Onde sô os paẍaros cruzan
Pó-las tristes alamedas
Onde ô marmular as fontes
Un coidara que se queiẍan,
Y ond'o mesmo sol d'o estío
Melancónico penetra.
Y en medio d'esta espesura
E d'esta hermosa tristeza
Nun-ha casa inda mais triste,
Sí de fachada soberba,
Ali din que ten o niño
A nai de tóda-las meigas:
Casa con portas de cedro,
En cada ventana reiẍa,
Cociña coma de monẍes,
Silencio coma d'igreẍa,
Criados que non dan fala,
Cans que morden coma feras,
Alí á viron negra e fraca
Com'un-ha gata famenta
N'o máis san e mais frorido
D'a hermosa terra gallega.
Y estes mals que nos afrinẍen
Din que todos veñen dela…
Mais socede n'esta vida
Que os que tèn culpa n'a levan!