Usuario:Chabi/Libro de Enos

En Galifontes, o Wikisource en galego.


Libro de Enos (Libro de Mórmon)       Joseph Smith, Jr.      
 


Enos ora com potente oraçom e logra o perdom dos seus pecados-A voz do Senhor penetra a sua mente, e promete-lhe salvaçom para os lamanitas num dia futuro-Os nefitas procuram restaurar aos lamanitas-Enos alegra-se no seu Redentor. Aproximadamente 420 a.C.

1 Eis que aconteceu que eu, Enos, sabia que o meu pai era um homem justo, pois me instruiu no seu idioma e também me criou em disciplina e admoestaçom do Senhor -e bendito seja o nome do meu Deus por iso-

2 e direi-vos da loita que tivem ante Deus, antes de receber a remisso dos meus pecados.

3 Eis que saí a caçar bestas nos bosques; e as palavras que freqüentemente ouvira ao meu pai falar, em canto a vida eterna e o gozo dos santos, penetraram-me o meu coraçom profundamente.

4 E a minha alma tivo fame; e me ajoelhei ante o meu Fazedor, e clamei a ele com potente oraçom e súplica pola minha própria alma; e clamei a ele todo o dia; si, e quando anoiteceu, ainda elevava a minha voz no alto ata que chegou aos céus.

5 E ouvi umha voz, dizendo: Enos, perdoados som os teus pecados e tu serás abençoado.

6 E eu, Enos, sabia que Deus nom podia mentir; já que logo, a minha culpa foi expurgada.

7 E dixem eu: Senhor, como se leva isto a efeito?

8 E ele dixo-me: Pola tua fé em Cristo, a quem nunca jamais ouvides nem visto. E passarám muitos anos antes que ele se manifeste na carne; já que logo, vê, a tua fé salvou-che.

9 Agora bem, sucedeu que quando houvem ouvido estas palavras, empecei a anelar o bem-estar dos meus irmaos os nefitas; já que logo, derramei toda a minha alma a Deus por eles.

10 E enquanto asi me achava loitando no espírito, eis que a voz do Senhor de novo penetrou a minha mente, dizendo: Visitarei aos teus irmaos segundo a sua diligencia em guardar os meus mandamentos. Dei-lhes esta terra, e é unha terra santa; e nom a maldigo senom por causa de iniquidade. Já que logo, visitarei aos teus irmaos segundo o que dixem; e as suas transgressons farei baixar com dor sobre a sua própria cabeça.

11 E depois que eu, Enos, houvem ouvido estas palavras, a minha fé no Senhor empeçou a ser inquebrável; e orei a ele com muito e prolongado afám polos meus irmaos, os lamanitas.

12 E aconteceu que depois que houvem orado e afanei-me com toda diligencia, dixo-me o Senhor: Pola tua fé, concederei-che conforme aos teus desejos.

13 E agora bem, eis que este era o desejo que anelava del: Que se seica o meu povo, o povo nefita, caese en transgressom, e fora dalgum modo destruído, e os lamanitas nom o fosen, que o Senhor Deus preservasse unha historia do meu povo, os nefitas, ainda quando fose polo poder do seu santo braço, para que algum dia futuro fosse levada aos lamanitas, para que talvez fosen conduzidos á salvaçom;

14 porque por agora os nossos esforços para restaura-los á verdadeira fé foron em balde. E xuraron na sua ira que, de ser possível, destruirían os nossos anais junto connosco, e também todas as tradiçons dos nossos pais.

15 Já que logo, sabendo eu que o Senhor Deus podia preservar os nossos anais, suplicávalhe continuamente, pois el díxome: Calquera cousa que pidas com fé, crendo que recibirás no nome de Cristo, obterala.

16 E eu tinha fé, e lle imploré ao Señor que preservase os anais; e fixo convenio comigo de que os faría chegar aos lamanitas no propio e debido tempo del.

17 E eu, Enos, sabía que se faría segundo o convenio que el fixera; xa que logo, a miña alma quedou tranquila.

18 E díxome o Señor: Os teus pais tamén me solicitaron isto; e seralles concedido segundo a súa fe; porque a súa fe foi semellante á túa.

19 E sucedeu que eu, Enós, andei entre o pobo de Nefi, profetizando de cousas vindeiras e dando testemuño das cousas que eu había oído e visto.

20 E testifico que o pobo de Nefi procurou diligentemente restaurar aos lamanitas á verdadeira fe en Deus. Pero os nosos esforzos foron en balde, pois o seu odio era implacable, e deixáronse levar da súa mala natureza, polo que se fixeron salvaxes e feroces, e unha xente sanguinaria, chea de idolatría e inmundicia, alimentándose de animais de rapiña, vivindo en tendas e andando errantes polo deserto, cunha faja curta de pel ao redor dos lombos, e coa cabeza afeitada; e a súa destreza achábase no arco, na cimitarra e no machada. E moitos deles non comían máis que carne crúa; e de continuo trataban de destruírnos.

21 E aconteceu que o pobo de Nefi cultivou a terra, e produciu toda clase de grans e de froitos, e criou rabaños de reses, e mandas de toda clase de gando, e cabras e cabras monteses, e tamén moitos cabalos.

22 E houbo moitísimos profetas entre nós; e a xente era obstinada e dura de entendemento.

23 E non había nada, salvo un extremado rigor, predicación e profecías de guerras e contendas e destrucións, e recordándolles continuamente a morte, e a duración da eternidade, e os xuízos e poder de Deus, e todas estas cousas, axitándoos constantemente para mantelos no temor do Señor. E digo que nada, salvo estas cousas e moita claridade no fala, podería evitar que se precipitasen rapidamente á destrución. E deste xeito é como escribo acerca deles.

24 E vin guerras entre os nefitas e os lamanitas no curso dos meus días.

25 E sucedeu que empecei a envellecer; e xa transcorreran cento setenta e nove anos desde o tempo en que o noso pai Lehi saíu de Xerusalén.

26 E vin que pronto tería que descender á miña sepultura, habendo sido influído polo poder de Deus a predicar e a profetizar a este pobo e declarar a palabra segundo a verdade que está en Cristo; e declareina todos os meus días, e niso heime regocijado máis que no do mundo.

27 E pronto irei ao lugar do meu repouso, que é co meu Redentor, porque se que nel repousarei. E me xúbilo no día en que o meu ser mortal vestirase de inmortalidade, e estarei diante del; entón verei a súa face con pracer, e el dirame: Ven a min, ti, que bendito es; hai un lugar preparado para ti nas mansións do meu Pai. Amén.