O sono do emigrado

Fume de palla: O SONO DO EMIGRADO Alfredo Nan de Allariz 1909

(A meu amigo D. Manuel Castro López, direutor do Eco de Galicia de Buenos Aires, onde pubriquei istes versiños que foron os primeiros que escribín).

Pensando n-a fertuna
que soña o emigrado
un día… ¡mali´á sorte!
pr´América embarquei,
y-ó zarpal-o buque
chorei, si, ¡malpocado!
pasaron vinte días,
y-â América cheguei.

Fai d´esto moitos anos,
mais, á fertuna aquela
con qu´eu soñei un día,
non vexo aparescer,
pois entran eiquí uns poucos,
é certo, con boa estrela,
pro, os mais can estrelados…
¡e non ll´ai que facer!

Si algún (d-os da boa estrela),
logrou en poucos anos
topar o maldecido,
metal de Belcebú,
eu só atopei tristuras
e croeles desinganos
que, á mais d-a doce calma,
roubaronm´á salú.

Y-ó verme así tan lonxe,
soliño, abandonado,
sin ter un alma amiga
qu´eiquí coide de min,
non soño co´a fertuna,
non quer´o ouro soñado,
só soño c-o retorno
â terra onde nacín.

Alí terei ó menos
ó fin da miña vida
quén un amante bico
me poida ó morrer dar,
terei alí unha foxa,
n-a terra tan querida
en donde o sono eterno
eu poida descansar.

Buenos Aires, 1897.

Tódalas obras orixinais deste autor atópanse no dominio público. Isto é aplicábel en todo o mundo por mor de que finou fai máis de 80 anos.
As traducións poden non estar en dominio público.