Iniciativa Internacionalista, unha porta aberta

Iniciativa Internacionalista, unha porta aberta       Ángeles Maestro (Para Kaos en la Red)       4 de maio de 2009
 

Como era previsíbel, a presentación o pasado 17 de abril da candidatura de Iniciativa Internacionalista, encabezada por Alfonso Sastre e Doris Benegas, non suscitou nin unha liña nos medios de comunicación públicos e comerciais. Si foi nova destacada en webs alternativas^[1], marcando unha vez máis o abismo entre ambos os dous medios.

A candidatura de Iniciativa Internacionalista arrexunta, por vez primeira na historia dos pobos do Estado español, suxeitos políticos e sociais das esquerdas independentistas, da esquerda anticapitalista de ámbito estatal, do sindicalismo de clase e combativo, do movemento feminista, dos movementos sociais e de sobranceiros intelectuais.

O movemento obreiro de clase e combativo está representado por homes e mulleres destacados en loitas contra os EREs – Antonio Rodriguez representa a loita e a vitoria dos traballadores de UPS- , contra os despidos e as privatizacións. O símbolo de todo isto é Josep Garganté, número tres da Candidatura, destacado dirixente da folga máis emblemática dos últimos tempos, – modelo de sindicalismo asembleario, de unidade e de implicación do movemento cidadán – a dos traballadores de autobuses de Barcelona.

Participan tamén na candidatura destacados homes e mulleres da cultura. Ademais de Alfonso Sastre – o exemplo máis brillante do compromiso intelectual até as súas últimas consecuencias - ocupan postos destacados Gloria Berrocal, Alicia Hermida, Jaime Losada e Antonio Maira, membro da UMD e co-creador de InSurGente, todos eles membros da Alianza de Intelectuais Antiimperialistas.

A candidatura organízase en torno a un Manifesto^[2] no que, xunto coa reivindicación dos dereitos dos pobos, contra a discriminación por razóns de sexo-xénero, da loita contra a Europa do capital e a guerra, da soberanía alimentar, etc, saliéntase a imperiosa necesidade de construír unha resposta de clase á crise capitalista e de esixir democracia e dereitos políticos primarios negados no Estado español.

Esta Candidatura, máis aló das eleccións europeas, manifesta a súa vontade de abrir un espazo de construción política, aberto a outras organizacións que nun futuro se poidan sumar, arredor de dous eixos estruturais do proxecto emancipatorio dos pobos do Estado Español: a loita de clases e a necesidade de rachar co imperialismo español.

Ambos os dous temas marcaron as loitas populares, con decursos diferentes en cada pobo, enfrontadas e hexemonizadas polas clases dominantes en cada período histórico. Só no estourido de revolución popular que significou, de modo contraditorio a II República, se achegaron politicamente reivindicacións nacionais e proxecto socialista. Dende o punto de vista da loita social o outro precedente histórico foi a enorme mobilización obreira e popular arredor do Proceso de Burgos en 1970, suscitada en todo o Estado e internacionalmente. A loita conxunta da esquerda abertzale e doutras organizacións independentistas, xunto a organizacións políticas do resto do Estado, incluído de forma destacada o PCE, logrou masa crítica de abondo para anular as sentencias de morte que Franco decretara.

Esa perigosa conxunción de vontades capaz de gañarlle o pulso á Ditadura foi en anos posteriores coidadosamente desarticulada. Nas sentencias de morte de 1975 contra loitadores antifascistas, xa non participou o PCE, quen deu a orde aos seus avogados de non participaren na súa defensa e á militancia de non considerar os acusados como compañeiros de loita. A cuña da división introducírase. A Transición comezara.

A evolución das esquerdas institucionais dende a Transición até este momento expresa o seu aliñamento, no caso do PSOE, co programa xeral das clases dominantes de opresión dos traballadores e dos pobos. No caso de IU, a confusión e a impotencia dunha organización herdeira do PCE^[3] que acepta e apoia o discurso “antiterrorista” do poder – a votación da Lei Antiterrorista polo seu Grupo Parlamentar en 1980 é emblemática - desemboca no mesmo obxectivo: o abandono de calquera proxecto de transformación social.

A contribución de CCOO e UGT foi decisiva, tanto para debilitar até a extenuación o movemento obreiro, como para introducir entre os traballadores e traballadoras unha ideoloxía de tinturas fascistas de apoio ao papel do Estado por enriba dos intereses de clase e de negación dos dereitos dos pobos.

Nestes momentos o escenario está marcado pola maior crise da historia do capitalismo, sen horizonte para millóns de traballadores que non sexa o paro, a ausencia de protección social para a masa de traballadores precarios e o risco de que se esgote para o resto, a perda da vivenda polo non pagamento de hipotecas e a ameaza de liquidar os poucos dereitos laborais que aínda existen.

A destrución do pouco tecido produtivo que ficaba logo dunha incorporación á Unión Europea que xa liquidou industrias, agricultura e gandaría, deixou ao capitalismo parasitario do Estado español pastar no suculento espazo, de moi alta rendabilidade a curto prazo, das privatizacións de monopolios públicos, a especulación inmobiliaria e o turismo.

Se o capitalismo é sempre indisociábel da corrupción, as clases dominantes españolas – historicamente dependentes até o esperpento da compra de vontades políticas e de tódolos aparatos do Estado – amosan descarnadamente en momentos de crise, como o actual, até que punto tódolos estamentos do poder están ao seu servizo.

As consecuencias da violencia estrutural do sistema son advertidas día a día nas agresións contra as mulleres, na caza ao inmigrante sen papeis, nos accidentes laborais, nos EREs, en deslocalizacións e peche de empresas, na privatización de servizos públicos, nos desafiuzamentos, e en definitiva, de forma xorda e cotiá, na infernal maquinaria que depreda seres humanos, intelixencia, creatividade, convivencia e solidariedade.

Esta brutal engrenaxe do capitalismo que esnaquiza cada día a vida de millóns de persoas prodúcese sen que dende o Goberno se adopte outra medida que dar cartos públicos á banca, co apoio da esquerda institucional e dos chamados “sindicatos maioritarios de clase”.

A violencia social da minoría de privilexiados contra a maioría de desposuídos só se pode exercer mediante a represión política. A maquinaria estatal político-xurídico-policial, supostamente impotente fronte á corrupción, descarga toda a súa dureza contra loitas obreiras, estudantís ou dos pobos que reivindican os seus dereitos. Partidos ilegalizados, centenares de persoas na cadea condenadas por “terrorismo” sen que se teña demostrado a súa participación en actuación violenta ningunha, mozos antifascistas ou de colectivos okupas criminalizados, traballadores perseguidos pola defensa dos seus dereitos, de estudantes e traballadores en loita contra a privatización, ou a censura xorda dende os medios de comunicación públicos e privados a calquera convocatoria de mobilización non controlada, configuran un escenario cotián abafante para todo colectivo que se atreva a cuestionar a orde estabelecida.

Estes son os ingredientes dun profundo malestar social que non atopa expresión política, que inevitabelmente se enfronta cun engrenaxe institucional emanado da Transición sobre a clave de bóveda da Monarquía e construído á medida das clases dominantes da Ditadura, á que se veñen incorporando os novos ricos resultado das políticas dos gobernos do PSOE e do PP.

A convocatoria de Folga Xeral o 21 de maio pola maioría sindical vasca - agás CCOO e UGT – esixindo medidas contra a crise capitalista, namentres estas últimas organizacións aparecen como garantes da paz social fronte ao clamor dos traballadores e traballadoras no resto do Estado que asisten impotentes a despidos e EREs, é un exemplo de loita e do que se podería facer dende un sindicalismo de clase e combativo.

O apoio á Folga Xeral do 21 de maio debe ser unha mostra de solidariedade e un paso máis na construción da unidade do sindicalismo non cooptado pola patronal ou o Estado.

Para Corriente Roja, fronte á camisa de forza sindical e política, que non ofrece saída algunha, en defensa dos dereitos lexítimos dos traballadores e os pobos, para tentar pór fin á dispersión de organizacións políticas e sindicais da esquerda e na busca de imprescindibles formas de actuación conxunta fronte ao inimigo común, o propósito de unir a organizacións revolucionarias de ámbito estatal e a organizacións independentistas e soberanistas, é un obxectivo estratéxico. Por isto decidimos participar decididamente na constitución – como un primeiro paso, como unha porta aberta cara a un camiño de encontro máis amplo necesario e insoslaiábel – da Candidatura de Iniciativa Internacionalista – A Solidariedade entre os Pobos.

Estamos convencidos de que o proceso que se abre é a única vía posíbel.

Esta candidatura sáese de tódolos marcos ao uso. É unha proposta de loita e de compromiso, que retoma intentos abortados noutros momentos da historia de unir suxeitos políticos imprescindíbeis para enfrontar os grandes retos históricos pendentes e dar resposta ás necesidades urxentes actuais.

A historia dos nosos pobos e a loita de clases esixe a construción de suxeitos históricos emancipatorios na busca de formas de unidade entre as reivindicacións nacionais e a loita polo socialismo.

É arestora cando é evidente que non hai outra saída, é preciso retomar o vieiro que deixaron aberto e inconcluso quen nos precederon deixando a súa mocidade e a súa vida pola liberdade dos pobos e a xustiza social.

Notas

1. Véxase vídeo de presentación da candidatura de Iniciativa Internacionalista en Kaos en la Red
2. Ver Manifesto de presentación de Iniciativa Internacionalista
3. Un importante texto sobre a evolución histórica do PCE escrito por Iñaki Gil de San Vicente pode lerse en: la Haine

Tódolos artigos escritos orixinalmente por Iniciativa Internacionalista, unha porta aberta para a páxina web Kaos en la Red están baixo a licenza Creative Commons Attribution 3.0 Unported e poden ser incluídos no Galifontes.