Era ô caer d'a tarde,
Encomenzaba o cántico d'os grilos, Ẍorda a presa ruẍia,
Brilaban lonẍe os lumes fuẍitivos. Ô pe d'o monte, maẍestuoso erguíase
N'aldea escura o caseron querido, C'a oliva centenaria
De cortinaẍ ô ventanil servindo. Deserta a escalinata, Soyo o paterno niño,
E enriba d'el caendo misteriosas
C'o as sombras d'o crepúsculo, as d'o olvido.
¿Quen ô pasado volve Os ollos compasivos? ¿Quen se lembra d'os mortos,
S'inda non poden recordarse os vivos?
