Un soño

UN SOÑO (1853)       Xosé Pérez Ballesteros       Publicado orixinalmente en Álbum de la Caridad. Juegos Florales de La Coruña en 1861 en 1862
 

Versión publicada en El heraldo gallego, número 247 o 15/2/1878.

Álbum de la Caridad. 1862.^[1]

El heraldo gallego, número 247, 15/2/1878.

Versos en dialecto gallego, 1878.^[2]

Un Sono.
_

Senteime unha mañan d' un dia quente,
A sombra d' un carballo aproveitando,
Xunto á un rio, que vay pausadamente,
Os pés d' os ameneiros remollando:
Xa o sol erguendo s' iba tras d' o monte,
Brincaban os paxáros de contento,
Cantando e patuxando n' unha fonte;
- Entreténdome, asi o pensamento. -
Eu miraba pasmado qué vizosas,
As froliñas relocen salpicadas
Co-as doas de xiada que d' as rosas
Acóchanse n' as follas encrespadas.
Formigaba, de vidro, un regueiriño,
Lambéndolle os cañótos a unhas canas,
E, dempois de furar por entr' o liño,
Iba a morrer n' un leito de espadanas.
Mais o rio, roxindo, preguizoso,
Cobrialle as raices os salgueiros;
E, o sol, mentras, botaba maxestoso
A madeixa de lus pol-os outeiros;
Os seus fios dourados repartira.
Por buracos d' a rama camiñando.
E d' o rio n' o espello ben eu vira
Os paxáros n' a folla aboligando:
Co seus pios soaves empesaron
Falando alá unhas cántegas entr' iles,
¡E a miña triste idea, asi calmaron
As piadas d'os páxaros aquiles!
. . . . . . . . . . . . . . .
Pouco a pouco, quedeime adormecido,
E, soñando, inventou o pensamenlo
Q' o que desperto houbera apetesido
Facia a miña groria aquel momento.
Presa o meu corazón de tal idea,
Vin baixar case-case, a veira miña,
O q' as veses, s' atopa pol' aldea,
Unha rapaza, pura, inocentiña.
---
Seria para min un imposibre
Pintar a bonitura de tal nena,
E, a calquera, faráselle increibre
Q' ó mirála, de min fuxeu a pena.
Era com' a d' un anxel a figura;
O pe sobre d' o ochan puna lixeiro,
En toda ela lumeaba sua lindura,
De sorte que me puxen falangueiro.
Díxenlle, a miña sorte era cativa,
Q' afrixido o meu peito d' os delores,
Faciaselle o mundo costa arriba,
E reloucaba o corazón d' amores:
Que atopar non poidera un consoliño
Que chegase a acougarme o pensamento,
Q' andaba d' a trislura n' o camiño...
Cal folla que é levada pol-o vento!
Algalias cousas mais lle fun dicindo,
Sobre d' o verde musgo estomballado;
As miñas cóitas ela iba sintindo,
E en escoitalas amostraba agrado.
Por estonces, o fogo d' o meu peito
Mainando foi con ela un pouquiniño,
Mais cando de se ir tomaba xeito,
O meu amor choraba coitadiño.
Sin consolo, colléndoa pol-o brazo,
—¡Ay, que doce ilusión! enton me dixo;
Para proba d' amor, dóuche nn abrazo,
Pro leva ti o segredo sempre fixo.
. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . .
¡Ay, canto un horne soña adormecido!
¡Cantas veces tamen soña desperto,
Para logo dempois chorar perdido
O mesmo que soñando creyen certo!
Tamen fun do meu sono despertado
Por un neno que tras d' unha anduriña
Baixára dando berros pol-o prado...
A desfacer asi a groria miña.
Estonces eu erguinme decontado,
E marchei, cavilando o pensamento
N' o moito que gocei ali deitado,
Esquensendo recordos de tormento.

José Pérez Ballesteros.

Santiago, 1853.

Notas

1. Album de la Caridad. Juegos Florales de La Coruña en 1861
2. Versos en dialecto gallego

Véxase tamén

Ligazóns externas

• El heraldo gallego, Número 247 - 15/2/1878

Tódalas obras orixinais deste autor atópanse no dominio público. Isto é aplicábel en todo o mundo por mor de que finou fai máis de 80 anos. As traducións poden non estar en dominio público.