Diredes d'estos versos, y é verdade

En Galifontes, o Wikisource en galego.




IV



Diredes d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas
      Cal errantes muxícas
      Qu'estalan por instantes
      Que desparecen xiña,
Que s'asomellan â parruma incerta
Que voltexa n'o fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos
      D'a veira-mar bravía.

Eu direivos tan sô, qu'os meus cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as profundas carballeiras
      Ô comezar d'o dia,
      Romor que non se sabe
      S'é rebuldar d'as brisas,
      Si son beixos d'as frores,
S'agrestes, misteirosas armonías
      Que n'este mundo triste
O camiño d'o ceu buscan perdidas.



<<<< >>>>