Diredes d'estos versos, y é verdade
Diredes d'estos versos, y é verdade,
Que tên estrana insólita armonía,
Que n'eles as ideas brilan pálidas
Cal errantes muxícas
Qu'estalan por instantes
Que desparecen xiña,
Que s'asomellan â parruma incerta
Que voltexa n'o fondo d'as curtiñas,
Y ó susurro monótono d'os pinos
D'a veira-mar bravía.
Eu direivos tan sô, qu'os meus cantares
Asi sân en confuso d'alma miña,
Como sai d'as profundas carballeiras
Ô comezar d'o dia,
Romor que non se sabe
S'é rebuldar d'as brisas,
Si son beixos d'as frores,
S'agrestes, misteirosas armonías
Que n'este mundo triste
O camiño d'o ceu buscan perdidas.
| <<<< | >>>> |