Declaración do Almirante Jorge Godoy do 3 de marzo de 2004 (Autocrítica)

En Galifontes, o Wikisource en galego.
Saltar á navegación Saltar á procura

Esta páxina forma parte dos Documentos históricos contidos en Wikisource.


Fuente: Telam

Declaración do 3 de marzo de 2004 (Autocrítica)
polo Almirante Jorge Godoy, Xefe do Estado Maior da Armada Arxentina


O 03 de marzo de 1857, Bos Aires despedía ao primeiro Almirante da República, quen emprendía a súa última viaxe.

Díxose sobre el: "Brown na vida, de pé sobre a popa do seu bajel, valía para nós por toda unha flota".

Do insigne Almirante herdamos nós a Mariña de Guerra da nosa Nación. O legounos unha Forza Naval cimentada esencialmente no valor e coraxe dos seus homes, prevalida da consigna "ser botada a pique, antes que rendida".

Hoxe como onte, é na virtude, compromiso e cohesión dos seus integrantes, onde a nosa Armada acha o pensamento, a vontade e a enerxía, que lle permiten afrontar os esforzos e desafíos que entraña o cumprimento da misión que lle foi asignada.

Na capacidade do seu persoal de discernir o bo do que non o é; de recoñecer o que a cada un corresponde; de vencer os propios temores e de actuar sempre con xusta moderación, debe atoparse a flama que ilumine e oriente a acción institucional.

No compromiso de subordinación, libre e espontaneamente adquirido, corresponde achar a base desa vontade que impele a servir, aínda á conta da propia vida. Servizo enaltecido, porque se lle ofrece á Patria e só en aras da súa propia gloria.

E é nesa unidade monolítica que necesariamente debe crearse entre cada soldado e os seus mandos, onde procede obter a solidaria conxunción da que emerxe a forza, a coraxe e aínda a audacia imprescindíbeis para acometer con éxito as empresas máis difíciles.

Virtude, compromiso e cohesión aparecen así como factores cardinales, cuxo desenvolvemento e cultivo son responsabilidade de todos pero, particularmente, de quen afrontan a tarefa da condución.

No exercicio desa responsabilidade que me foi asignada, nesta data tan cara para nós, na que o espírito de Brown e os principios que el soubese legarnos ilumínannos na súa máxima intensidade, desexo dirixir ao persoal da Armada unha mensaxe, que tampouco é alleo á propia sociedade da que xorde.

O pobo da República atópase hoxe empeñado, con denuedo e sacrificio, na recuperación e consolidación dos valores que fixeron grande ao país, para legar aos seus fillos un futuro promisorio: unha Arxentina de pé, sostible, orgullosa de si e incorporada con dignidade entre os seus pares do mundo.

A nosa Armada -parte del e comprometido con el- pode, debe e quere ser un actor protagónico nesta tarefa de construción dunha Patria soberana, próspera, con xustiza social, con traballo, con saúde, con seguridade, co desenvolvemento da súa educación, as ciencias, as artes e a tecnoloxía, en síntese, coa felicidade e benestar da súa xente.

Esta Mariña non quere estar á marxe de ningunha faceta desta epopea, na que o seu potencial humano e material poidan constituírse nun medio apto para colaborar na prosecución de tales logros. Iso implica o desexo, a intención e a decisión de participar e intervir do modo máis amplo e absoluto, non só nas políticas específicas da defensa, senón en todas as que se executen con miras a aqueles superiores obxectivos, sen reparar en esforzos e sacrificios.

Dunha vez e para sempre debe pensarse a Arxentina con visión de mañá, descartando o reiterado e mezquino hábito de superar a conxuntura. O futuro convócanos e non estamos dispostos a perder a posibilidade de alcanzalo.

Nesa xesta común, o pasado debe ser -sen hesitación- fonte de experiencia e coñecemento que oriente a tarefa do presente; o recordo devén na historia que nos permite entender o hoxe e ordenarnos para o mañá. Pero -tampouco cabe dúbida- non pode constituírse nunha rémora, que nos ancore no pretérito e nos avoque a unha inmerecida decadencia.

Non se pode pensar no porvir, nin construír no presente, permanecendo prisioneiro do pasado: a decadencia á que referín sería entón a antesala do fin. A Armada debe, pois, proxectarse ao futuro e traballar con fervor na consecución das súas metas, que son as do país. É o noso deber e o noso privilexio.

A disposición das accións que viabilicen o ben común público corresponde, no contexto dos pobos civilizados, aos seus gobernantes. As sociedades, nos países democráticos, proxectan os seus ideais de vida nas autoridades ás que elixen, a fin de que sexan elas quen os materialicen.

Nese vasto marco social, a pluralidade de pensamentos -necesaria e enriquecedora- determinará que non sempre os actos políticos de goberno coincidan coas aspiracións de todos. Pero en tanto aqueles actos garden a lexitimidade que lles é debida, constitúe unha regra elemental aterse ás súas implicacións.

O disenso é benvido en democracia, pero no seu exercicio debe aprenderse a convivir con posturas diferentes, respectando a maiorías e minorías, máis sempre priorizando o sentir e a unión nacional, por sobre os intereses sectoriais.

Hoxe o Presidente da Nación, o noso Comandante en Xefe, ordenounos a cesión dun inmoble que forma parte da nosa historia e na que se formaron miles de mozos, provenientes das diferentes latitudes do país.

Sabemos hoxe, pola acción da Xustiza, que aquel lugar -que polo seu elevado destino debeu manterse ao exclusivo servizo da formación profesional dos nosos suboficiais- foi utilizado para a execución de feitos cualificados como aberrantes e agraviantes da dignidade humana, a ética e a Lei, para acabar converténdose nun símbolo de barbarie e irracionalidade.

Así como non pode ocultarse o sol tras un harnero, non poden esgrimirse argumentos válidos para negar ou escusar a comisión de feitos violentos e tráxicos nese ámbito. Feitos que nada nin ninguén podería xustificar, aínda nas gravísimas circunstancias vividas.

É tan doloroso, como necesario, afrontar esta situación: o cargo que exerzo e a miña conciencia así o impón. Estou convencido, compartindo niso plenamente o pensamento do Goberno nacional, que só na xustiza e na verdade poderá obterse o ansiado e pleno reencontro da sociedade arxentina.

A Mariña de Guerra conformou desde sempre unha forza orgánica fundamental do Estado. Basta escorregar polas páxinas da nosa historia para advertir, desde os albores da Patria, unha extensa secuencia de episodios que convocan a súa presenza. Felices algúns, angustiosos outros, pero que en todos os casos revelan o rol fundacional e esencial que na Nación desempeña esta case bicentenaria Forza.

Ese carácter que como peza de honra legásenos o Almirante Brown, impídenos tolerar o apartamiento dos principios éticos e xurídicos, derivados da orde natural, que a Armada abrazou de modo inveterado e ancestral. Por iso, ela, na palabra do seu Xefe de Estado Maior, rexeita categoricamente tales actos.

A Armada, como deber inherente ao protagonismo que reclama, non pode -nestes aspectos- permanecer indiferente, en particular, fronte a:

A sociedade arxentina que, co seu horizonte de grandeza, non merece que se lle dificulte avanzar, en xustiza, cara ás necesarias metas de reconciliación e unión nacional;

O actual persoal que sufriu e sofre un inmerecido escarnio por causas imputables a quen mal dirixiron e controlaron, desde a condución política e operativa, o emprego da forza do Estado;

É agora, máis que nunca necesario, que a Mariña de Guerra, de face ao futuro, poida empeñarse serena e atentamente nas súas misións específicas e en todas aquelas que se lle encomenden para, como xorde da súa innata vocación, servir lealmente ao seu país. Constitúe tamén un requirimento da hora, impedir a frustración das novas xeracións de mariños, que nos observan enredados nun pasado disociante. A memoria de Brown, Espora, Piedrabuena, Irizar, Gómez Roca, Giachino, Artuso, os trescentos vinte e tres heroes do Cruceiro Grl Belgrano e tantos outros, coñecidos ou anónimos, así o esixen.

Queira Deus que efectivamente a cesión deste inmoble axude ao mellor entendemento social, ao pleno imperio da xustiza e os dereitos humanos, ao progreso do país e ao benestar de todos os seus habitantes. Que polo seu froito obtéñase a ansiada reconciliación que debe emerxer necesariamente entre o Estado, as súas institucións e o seu pobo.

Os momentos críticos poden converterse con prudencia e sabedoría en verdadeiras oportunidades para avanzar sobre novas e mellores circunstancias. O ben común, os dereitos e liberdades do home, a excelencia das institucións ao seu servizo, a honestidade política, marcan o norte dese camiño insubstituíble cara á consolidación do perfeccionamento social.

Aos homes e mulleres que co seu cotián esforzo e desinteresada entrega fan posible, ás veces en condicións heroicas, que esta Mariña honre as responsabilidades que lle foron asignadas, quero arengarlos a persistir na súa diaria loita e a renovar os seus ánimos. Estamos construíndo non só a Armada, senón a Arxentina do futuro e non hai máis marxes para as equivocacións.

A Mariña de Guerra, pola súa historia, polo sacrificio da súa xente, polos principios que a sosteñen, polos labores ás que se consagra, foi, é e será máis que a suma das súas partes. O seu persoal e os seus medios alentan un espírito que lles transcende: mentres el subsista, nada poderá comprometer a súa esencia e a súa misión que, como quedase dito, xurdiron co país e plasmáronse na súa Constitución.

Saiban civís e militares que hoxe afrontan incertezas acerca da continuidade dos labores de estudo, ensino e investigación que realizan no referido complexo educativo da Institución, que este Xefe de Estado Maior comprométese a asegurar a prosecución das tarefas que alí se desenvolven e aínda a melloralas, se iso cabe, pois -como sempre o sostiven- é na formación e ilustración do noso pobo onde se atopa a clave do desenvolvemento do país e da ventura da súa xente.

Esta Armada ordénase en torno ao ideal de Nación con xustiza, liberdade e prosperidade que nos legaron os prohombres que a forxaron e desenvólvese no contexto da solidariedade que a une á sociedade que integra, traballando denodada e silenciosamente na construción dunha Arxentina mellor. Non recoñece outros símbolos que a súa áncora e a súa bandeira.

Todos e cada un de nós debemos estar orgullosos desta Armada, que é a Armada Arxentina, preparada e disposta a servir á súa Nación, democrática e republicana, baixo os designios da Constitución e das autoridades por ela consagradas.

Retemplar as virtudes, reforzar o compromiso e, cal estreita trama, de xeito conxunto, inescindibelmente xuntos fronte ao desafío de ser mellores, cohesionarnos baixo a premisa do ilustre mariño que hoxe recordamos especialmente: ­confianza na vitoria, disciplina e tres vivas á Patria!