Constitución española de 1931/Título VII

En Galifontes, o Wikisource en galego.


Constitución Española:Título VII       Cortes Españolas      
 


TÍTULO VII: Xustiza[editar]

Artigo 94

A xustiza adminístrase en nome do Estado.

A República asegurará aos litigantes economicamente necesitados a gratuidade da xustiza.

Os xuíces son independentes na súa función. Só están sometidos á lei.

Artigo 95

A Administración de xustiza comprenderá todas as xurisdicións existentes, que serán reguladas polas leis.

A xurisdición penal militar quedará limitada aos delitos militares, aos servizos de armas e á disciplina de todos os Institutos armados.

Non poderá establecerse foro algún por razón das persoas nin dos lugares. Exceptúase o caso de estado de guerra, con arranxo á lei de Orde pública.

Quedan abolidos todos os Tribunais de honra, tanto civís como militares.

Artigo 96

O presidente do Tribunal Supremo será designado polo xefe do Estado, a proposta dunha Asemblea constituída na forma que determine a lei.

O cargo de presidente do Tribunal Supremo só requirirá: ser español, maior de corenta anos e licenciado en Dereito. Comprenderanlle as incapacidades e incompatibilidades establecidas para os demais funcionarios xudiciais.

O exercicio da súa maxistratura durará dez anos.

Artigo 97

O presidente do Tribunal Supremo terá, ademais das súas facultades propias, as seguintes

a) Preparar e propor ao Ministro e á Comisión Parlamentaria de xustiza, leis de reforma xudicial e dos Códigos de procedemento.

b) Propor ao Ministro, de acordo coa Sala de goberno e os asesores xurídicos que a lei designe, entre elementos que non exerzan a Avogacía, os ascensos e traslados de xuíces, maxistrados e funcionarios fiscais.

O presidente do Tribunal Supremo e o Fiscal xeral da República estarán agregados, de modo permanente, con voz e voto, á Comisión Parlamentaria de xustiza, sen que iso implique asento na Cámara.

Artigo 98

Os xuíces e maxistrados non poderán ser xubilados, separados nin suspendidos nas súas funcións, nin trasladados dos seus postos, senón con sujeción ás leis, que conterán as garantías necesarias para que sexa efectiva a independencia dos Tribunais.

Artigo 99

A responsabilidade civil e criminal en que poidan incorrer os xuíces, maxistrados e fiscais no exercicio das súas funcións ou con ocasión delas, será esixíbel ante o Tribunal Supremo con intervención dun xurado especial, cuxa designación, capacidade e independencia regulará a lei. Exceptúase a responsabilidade civil e criminal dos xuíces e fiscais municipais que non pertenzan á carreira xudicial.

A responsabilidade criminal do presidente e os maxistrados do Tribunal Supremo e do Fiscal da República será esixida polo Tribunal de Garantías Constitucionais.

Artigo 100

Cando un Tribunal de xustiza haxa de aplicar unha lei que estime contraria á Constitución, suspenderá o procedemento e dirixirase en consulta ao Tribunal de Garantías Constitucionais.

Artigo 101

A lei establecerá recursos contra a ilegalidade dos actos ou disposicións emanadas da Administración no exercicio da súa potestade regulamentaria, e contra os actos discrecionais da mesma constitutivos de exceso ou desviación de poder.

Artigo 102

As amnistías só poderán ser acordadas polo Parlamento. Non se concederán indultos xerais. O Tribunal Supremo outorgará os individuais a proposta do sentenciador, do fiscal, da Xunta de Prisións ou a petición de parte.

Nos delitos de extrema gravidade, poderá indultar o Presidente da República, previo informe do Tribunal Supremo e a proposta do Goberno responsable.

Artigo 103

O pobo participará na Administración de Xustiza mediante a institución do xurado, cuxa organización e funcionamento serán obxecto dunha lei especial.

Artigo 104

O Ministerio Fiscal velará polo exacto cumprimento das leis e polo interese social.

Constituirá un só Corpo e terá as mesmas garantías de independencia que a Administración de xustiza.

Artigo 105

A lei organizará Tribunais de urxencia para facer efectivo o dereito de amparo das garantías individuais.

Artigo 106

Todo español ten dereito a ser indemnizado dos prexuízos que se lle irroguen por erro xudicial ou delito dos funcionarios xudiciais no exercicio dos seus cargos, conforme determinen as leis.

O Estado será subsidiariamente responsable destas indemnizacións.


Anterior:
Título VI
Constitución española de 1931 Seguinte:
Título VIII