Calquera entende este enredo
Calquera entende este enredo, sainete nun acto Euxenio Charlón Arias e Manuel Sánchez Hermida 1916
Sainete comico, en un acto, por los Sres. Eugenio Charlón y Manuel Sánchez Hermida.
Estrenado en el "Teatro Jofre" del Ferrol, la noche del 12 de Marzo de 1916.
| Vicente | Charlón (E) | |
| Anestasio | Sanchez Hermida (M) | |
| Guardia | Charlón (E) | |
| Borracho | Sánchez Hermida (M) |
La acción, en El Ferrol. Epoca actual
[f. 2]
Coidado comigo, què é moito conto co-a xenta esta. Ven un cô seu nagocio pra ver de ganar catro cartos, é solo atopa disgustos, porque ¡douna o demo! si vin xente con mais vento; en canto mangan un traxe de picorros nin xudas para con eles... pois valgalle que mo fixo aquí... si me fai tal aución, aló pol'a Mourela ou pol'a Cruz d'o Pouso, iva levar que rascar... xa lle diria eu si ese e xeito de tratar co-a xente; ou pensan que somos carneiros porque vestimos de lan; e ademais que non habia razón pra me agarrar d'aquela maneira; con me decir que non fora pol'o Andén xa estaba todo romatado pro, asi e todo, el ven via que pol'o medio d'a rua ainda non anadan os cas. E como un non ten o xenio gardado díxenlle o que viña a-o conto... abíades de ver aquel home como se puxo avinagrado; hastra me meteu as maus n'os petos pra ver si lebaba farramenta. Eu non estou moi caido en leises, pro, parceme que a ordenanza non lles manda ir a-os petos de naide, e iso... mirando ven por onde apalpan... porque hay partes moi res- [f. 3] petadas que non son pra manosear ningun home por moita seguridá que manteña.
¡Trage un rayo! ¡Coiro! que si soupera quen foi... aseguro a Dios mi alma[1] si non'o habia de peneirar ben
peneirado...
Que che pasa Nestasio? ¿onde vas tan enfurruñado?
Home, mesmamente iva pra casa d'Angelito aver si t'atopaba pra que viñeras canda min
Pois, aqui me tes; ti dirás o que queres
Pro ti saves o que me pasa? Vicentiño...
Eu non, namentras non mo digas
Pois que teño a beta no untamento...
¿E por iso te desgustas? non teñas pena, home, que ali tratanas ben, ¿E como foi parar ali?
Pois veras; boteina a pacer n'aquel souto que hay enfrente d'Angustia, e por cuaselidá, disque pasou un municipal, que sin mais acá nin mais alá, lebouna [f.4] mira ti que mal facia alí!
Pro ati, tentaronte os demoros! ¿non sabes que aquelo e un xardín?
Sei, home, sei, si ven vin as pilas, pro eu precurei de poñela no lugar mais limpo, pra que non se m'embarroara
Non, home, non, si non é dises xardís que ti pensas, e un xardín de recreo pra respirar aires saudabres
Saudabres de donde, Vicente, pro ti viches aquelo, pra falar asina, si aquelo imbra; pouco lle falta pra lle igualar a-o rio de Figueiras, e xa ves que ali... paxaro que se pousa, paxaro que queda embisgado...
Si, pois vaite con esas andrómenas a eles que has de sacar bo pelo
Logo, e mentira o qu'eu digo
Mentira non pro aquelo consta como recreo por que hay xente pra todol'os gustos [¿]ti non sabes que hay a quen lle gusta ter o esterco dentro d'a casa[?]
Ti que me dís!
¡O que oies! Aqui nin o demo entende este enredo, sacannos d'e vender na praza de Arm[as] por que din que lixuga a nosa mercancia y en cambio, meteste neses que lles chaman xardis é non ves mais que queixos de periquito. Tamén a min sin razon ningunha por nada me fan a santísima
E logo ¿que che pasou?
- ↑ Subliñado no orixinal
Bibliografía
[editar]- Tato Fontaíña, Laura (1996). O teatro galego e os coros populares 1915-1931 (tese). UDC. ISBN 978-84-692-8929-7.
|
Tódalas obras orixinais deste autor atópanse no dominio público. Isto é aplicábel en todo o mundo por mor de que finou fai máis de 80 anos. As traducións poden non estar en dominio público.
|