A cruz da estrada

A cruz da estrada      
Castro Alves       1884
 

Caminante que pasa pola estrada,
Seguindo a dirección do interior,
Cando vexas a cruz abandonada,
Déixaa soa para durmir na soidade.
 
Para que vale o cheiro a romeu?
Que lle botas nos brazos ao pasar?
Asustarás á multitude ruidosa
Das bolboretas, que aterrarán alí.
 
É da tumba dun humilde escravo,
A súa vida foi o ronsel dun insomnio atroz.
Déixao durmir no leito de verdor,
Que o Señor de entre os montes compuxo para el.
 
Non te precisa. o carroñeiro
Xemidos, para el, pola tarde, no interior.
E o xuríti, dende o bambú ata a póla,
Xente, saloucos, soidade.
 
Entre os brazos da cruz, o parasito,
Nun abrazo de flores, quedou atrapado.
A herba chora orballos, que palpita;
O vagalume acende o seu facho.

Cando, pola noite, o silencio habita no bosque,
A tumba fala só con Deus.
A voz está atrapada na boca das fervenzas,
E as ás douradas ás estrelas do ceo.

Caminante! do miserable escravo
O sono acaba de comezar!
Non a toques no seu leito de compromiso,
Hai pouco tempo, a liberdade casou con el.