¡Meu orfiño!
¡ M E U O R F I Ñ O ! Enrique Labarta
Soiño n-o mundo
choraba un meniño
¡ay meu coitadiño!
a sua orfandá:
e xunt' ón outeiro
sentadiño estaba,
e' ó choro non daba
sosego nin paz.
E o vento
subiaba:
e as aves
voaban,
e o seu canto triste,
lixeiro voar,
o chegar ventaban
d' unha tempestad.
E o ceu
enturbiaba:
e o neno
choraba,
e ó choro non daba,
sosego nin paz,
e o vento paresce
decía ó subiar:
"Non chores neno, non chores,
non chores ¡meu coitadiño!
qu' o que coida o paxariño
e o vexanco mais ruin,
e que rixe o mundo enteiro
e o débil no seo aniña,
¡el terá, miña xoiña,
terá compasión de ti!"
E as follas
tembraban:
e o neno
choraba;
y-en tanto arreciaba
sord'a tempestá
e o vento decía,
decía ó subiar:
¡Probe neno! ¡probe neno!
non chores, non desesperes:
n-o mundo todol-os seres
naceron para chorar;
eu tamen choro e sospiro
e fuxindo pol-a terra,
fago sospirar a serra,
e fago xemer o mar.
E as nubes
corrían:
e as follas
cain:
tod' oscurecía,
e berraba o mar;
e o neno, decía
decía ó chorar:
"Miña naiciña querida,
pra dormir no teño leito
e sinto que m' arde o peito:
¿xuuto[sic] de min non virás?
¡ay! eu mórrome de frío;
silba ó vento no penedo....
teña fame é teña medo....
¿non ouses? ¿en donde estás?"
¡E o monte un lóstrego
todo o alomeou:
e as voces d'o neno
un trono apagou!
. . . . . . . . . . . . .
E a tormenta foi pasando;
e xa o vento non subiaba,
e xa o neno non choraba,
e todo calaba xá.
E o ceu foise desperxando,
e a lua xa aparecía,
chea de melancolía
mecéndose sobr' o mar.
E as estrelas
alomeaban,
cal candelas
de San Xoan,
que se encenden,
e se apagan,
e alomean
sin cesar.
E xa o neno
non choraba:
e xa todo
se calaba:
e solo
se ouía
con triste
compás,
o choro
d' arroyo
caendo
n-o mar
nada
se oye:
todo
dorme:
dorme,
xá.
. . . . . . . . . . . . .
Alá lonx' antre rosas a aurora
con vergonza asomándose vai:
e saúdana as aves, cantando
e voando d' acó pra alá.
E xa o mundo dormido, escomenza
o seu sono d' a noite á deixar,
porque logo, alomeando os petoutos,
saldrá o sol, a terriña á alegrar.
Y-o neno, parece,
que quedou dormido;
¡meu fillo querido,
despertou no ceu!
seu ollas non viron
o sol que nacía....
¡qu' o chegar o día
de frío morreu!