Libro de Mormón - Libro de Enós
Libro de Enós (Libro de Mormón) Joseph Smith, Jr.
1 Velaquí, aconteceu que eu, Enós, sabía que o meu pai era un home xusto, pois me instruíu no seu idioma e tamén me criou en disciplina e amoestación do Señor -e bendito sexa o nome do meu Deus por iso-
2 e direivos da loita que tiven ante Deus, antes de recibir a remisión dos meus pecados.
3 Velaquí, saín a cazar bestas nos bosques; e as palabras que frecuentemente había oído ao meu pai falar, en canto á vida eterna e o gozo dos santos, penetraron o meu corazón profundamente.
4 E a miña alma tivo fame; e púxenme de xeonllos ante o meu Facedor, e clamei a ele con potente oración e súplica pola miña propia alma; e clamei a ele todo o día; si, e cando anoiteceu, aínda elevaba a miña voz no alto ata que chegou aos ceos.
5 E viño a min unha voz, dicindo: Enós, os teus pecados sonche perdoados, e serás bendicido.
6 E eu, Enós, sabía que Deus non podía mentir; xa que logo, a miña culpa foi expurgada.
7 E dixen eu: Señor, como se leva isto aconteceu?
8 E el díxome: Pola túa fe en Cristo, a quen nunca xamais oíches nin viches. E pasarán moitos anos antes que el maniféstese na carne; polo tanto, ve, a túa fe salvouche.
9 Agora ben, sucedeu que cando houben oído estas palabras, empecei a anhelar o benestar dos meus irmáns os nefitas; xa que logo, derramei toda a miña alma a Deus por eles.
10 E mentres así me achaba loitando no espírito, velaquí, a voz do Señor de novo penetrou a miña mente, dicindo: Visitarei aos teus irmáns segundo a súa dilixencia en gardar os meus mandamentos. Deilles esta terra, e é unha terra santa; e non a maldigo senón por causa de iniquidade. Xa que logo, visitarei aos teus irmáns segundo o que dixen; e as súas transgresións farei baixar con dor sobre a súa propia cabeza.
11 E despois que eu, Enós, houben oído estas palabras, a miña fe no Señor empezou a ser inquebrantable; e orei a el con moito e prolongado afán polos meus irmáns, os lamanitas.
12 E aconteceu que despois que houben orado e afaneime con toda dilixencia, díxome o Señor: Pola túa fe, concedereiche conforme aos teus desexos.
13 E agora ben, velaquí, este era o desexo que anhelaba del: Que se seica o meu pobo, o pobo nefita, caese en transgresión, e fóra dalgún modo destruído, e os lamanitas non o fosen, que o Señor Deus preservase unha historia do meu pobo, os nefitas, aínda cando fose polo poder do seu santo brazo, para que algún día futuro fose levada aos lamanitas, para que talvez fosen conducidos á salvación;
14 porque por agora os nosos esforzos para restauralos á verdadeira fe foron en balde. E xuraron na súa ira que, de ser posible, destruirían os nosos anais xunto connosco, e tamén todas as tradicións dos nosos pais.
15 Xa que logo, sabendo eu que o Señor Deus podía preservar os nosos anais, suplicáballe continuamente, pois el díxome: Calquera cousa que pidas con fe, crendo que recibirás no nome de Cristo, obterala.
16 E eu tiña fe, e lle implorei ao Señor que preservase os anais; e fixo convenio comigo de que os faría chegar aos lamanitas no propio e debido tempo.
17 E eu, Enós, sabía que se faría segundo o convenio que el fixera; xa que logo, a miña alma quedou tranquila.
18 E díxome o Señor: Os teus pais tamén me solicitaron isto; e seralles concedido segundo a súa fe; porque a súa fe foi semellante á túa.
19 E sucedeu que eu, Enós, andei entre o pobo de Nefi, profetizando de cousas vindeiras e dando testemuño das cousas que eu había oído e visto.
20 E testifico que o pobo de Nefi procurou dilixentemente restaurar aos lamanitas á verdadeira fe en Deus. Pero os nosos esforzos foron en balde, pois o seu odio era implacable, e deixáronse levar da súa mala natureza, polo que se fixeron salvaxes e feroces, e unha xente sanguinaria, chea de idolatría e inmundicia, alimentándose de animais de rapiña, vivindo en tendas e andando errantes polo deserto, cunha faixa curta de pel ao redor dos lombos, e coa cabeza afeitada; e a súa destreza achábase no arco, na cimitarra e no machada. E moitos deles non comían máis que carne crúa; e de continuo trataban de destruírnos.
21 E aconteceu que o pobo de Nefi cultivou a terra, e produciu toda clase de grans e de froitos, e criou rabaños de reses, e mandas de toda clase de gando, e cabras e cabras monteses, e tamén moitos cabalos.
22 E houbo moitísimos profetas entre nós; e a xente era obstinada e dura de entendemento.
23 E non había nada, salvo un extremado rigor, predicación e profecías de guerras e contendas e destrucións, e recordándolles continuamente a morte, e a duración da eternidade, e os xuízos e poder de Deus, e todas estas cousas, axitándoos constantemente para mantelos no temor do Señor. E digo que nada, salvo estas cousas e moita claridade no fala, podería evitar que se precipitasen rapidamente á destrución. E deste xeito é como escribo acerca deles.
24 E vin guerras entre os nefitas e os lamanitas no curso dos meus días.
25 E sucedeu que empecei a envellecer; e xa transcorreran cento setenta e nove anos desde o tempo en que o noso pai Lehi saíu de Xerusalén.
26 E vin que pronto tería que descender á miña sepultura, habendo sido influído polo poder de Deus a predicar e a profetizar a este pobo e declarar a palabra segundo a verdade que está en Cristo; e declareina todos os meus días, e niso heime alegrado máis que no do mundo.
27 E pronto irei ao lugar do meu repouso, que é co meu Redentor, porque se que nel repousarei. E me xúbilo no día en que o meu ser mortal vestirase de inmortalidade, e estarei diante del; entón verei a súa face con pracer, e el dirame: Ven a min, ti, que bendito es; hai un lugar preparado para ti nas mansións do meu Pai. Amen.