Constitución española de 1845

Constitución de 1845

Doña Isabel II, pola graza de Deus e a Constitución da Monarquía Española, Raíña das Españas; a tódolos que as presentes veren e entenderen, sabede: Que sendo a nosa vontade e a das Cortes do Reino regularizar e poñer en consonancia coas necesidades actuais do Estado os antigos foros e liberdades destes Reinos, e a intervención que as súas Cortes tiveron en todos tempos nos negocios graves da Monarquía, modificando ó efecto a Constitución promulgada en 18 de Xuño de 1837, viñemos, en unión e de acordo coas Cortes actualmente reunidas, en decretar e sancionar a seguinte CONSTITUCIÓN DA MONARQUÍA ESPAÑOLA

Título I - Dos españois

Artigo 1.

Son españois:

1. Tódalas persoas nadas nos dominios de España.
2. Os fillos de pai ou nai españois, aínda que naceran fóra de España.
3. Os estranxeiros que obtiveran carta de natureza.
4. Os que sen ela gañaran veciñanza en calquera pobo da Monarquía.

A calidade de español pérdese por adquirir natureza en país estranxeiro, e por admitir emprego doutro Goberno sen licenza do Rei.
Unha lei determinará os dereitos que deberán gozar os estranxeiros que obteñan carta de natureza ou gañaran veciñanza.

Artigo 2.

Tódolos españois podan imprimir e publicar libremente as súas ideas sen previa censura, con suxeición ás leis.

Artigo 3.

Todo español ten dereito de dirixir peticións por escrito ás Cortes e ó Rei, como determinen as leis.

Artigo 4.

Uns mesmos Códigos rexerán en toda a Monarquía.

Artigo 5.

Tódolos españois son admisíbeis ós empregos e cargos públicos, segundo o seu mérito e capacidade.

Artigo 6.

Todo español está obrigado a defender a Patria coas armas cando sexa chamado pola lei e a contribuír en proporción dos seus haberes para os gastos do Estado.

Artigo 7.

Non pode ser detido, nin preso, nin separado do seu domicilio ningún español, nin achandada a súa casa senón nos casos e na forma que as leis prescriban.

Artigo 8.

Se a seguridade do Estado esixese en circunstancias extraordinarias a suspensión temporal en toda a Monarquía, ou en parte dela, do disposto no artigo anterior, se determinará por unha lei.

Artigo 9.

Ningún español pode ser procesado nin sentenciado senón polo Xuíz ou Tribunal competente, en virtude de leis anteriores ó delito e na forma que estas prescriban.

Discutida e votada polas Cortes Constituíntes de 1854-56 a Constitución que xeralmente é designada con esta última data, aínda que en realidade debera selo coa de 1855, posto que a súa aprobación rematou en 14 de Decembro de dito ano, e sen ter chegado a promulgarse, ditouse o Real decreto de 15 de Setembro de 1856 restablecendo esta Constitución de 1845, modificada pola Acta Adicional que se inserta a continuación da mesma, e que había de gardarse e cumprirse como parte integrante dela, entre tanto que as Cortes resolveran o conveniente.

Artigo 10.

Non se imporá xamais a pena de confiscación de bens, e ningún español será privado da súa propiedade senón por causa xustificada de utilidade común, previa a correspondente indemnización.

Artigo 11.

A Relixión da Nación española é a católica, apostólica, romana. O Estado obrígase a manter o culto e os seus ministros.

Título II - Das Cortes

Artigo 12.

A potestade de facer as leis reside nas Cortes co Rei.

Artigo 13.

As Cortes compóñense dos Corpos Colexisladores, iguais en facultades: o Senado e o Congreso dos Deputados.

Título III - Do Senado

Artigo 14.

O número de Senadores é ilimitado: o seu nomeamento pertence ao Rei.

Artigo 15.

Só poderán ser nomeados Senadores os españois que, ademais de ter trinta anos cumpridos, pertenzan ás clases seguintes:

• Presidentes dalgún dos Corpos Colexisladores.
• Senadores ou Deputados admitidos tres veces nas Cortes.
• Ministros da Coroa.
• Conselleiros de Estado.
• Arcebispos.
• Bispos.
• Grandes de España.
• Capitáns xerais do Exército e Armada.
• Tenentes xerais do Exército e Armada.
• Embaixadores.
• Ministros plenipotenciarios.
• Presidentes de Tribunais Supremos.
• Ministros e Fiscais dos mesmos.
• Os comprendidos nas categorías anteriores deberán ademais gozar 30.000 reais de renda procedente de bens propios ou de soldos dos empregos que non poidan perderse senón por causa legalmente probada, ou de xubilación, retiro ou cesantía.
• Títulos de Castela que gocen de 60.000 reais de renda.
• Os que paguen cun ano de antelación 8.000 reais de contribucións directas, teñan sido Senadores ou Deputados a Cortes, ou Deputados provinciais, ou Alcaldes en pobos de 30.000 almas, ou Presidentes de Xuntas ou Tribunais de Comercio.

As condicións necesarias para ser nomeado Senador poderán variarse por unha lei.

Artigo 16.

O nomeamento dos Senadores farase por decretos especiais, e neles expresarase o título en que, conforme ao artigo anterior, se funde o nomeamento.

Artigo 17.

O cargo de Senador é vitalicio.

Artigo 18.

Os fillos do Rei e do herdeiro inmediato da Coroa son Senadores á idade de vinte e cinco anos.

Artigo 19.

Ademais das facultades lexislativas corresponde ao Senado:

1. Xulgar os Ministros cando foran acusados polo Congreso dos Deputados.
2. Coñecer dos delitos graves contra a persoa ou dignidade do Rei, ou contra a seguridade do Estado, conforme ao que establezan as leis.
3. Xulgar os individuos do seu seo nos casos e na forma que determinaran as leis.

Título IV - Do Congreso dos Deputados

Artigo 20.

O Congreso dos Deputados comporase dos que nomeen as Xuntas electorais na forma que determine a lei. Nomearase un Deputado, ao menos, por cada 50.000 almas da poboación.

Artigo 21.

Os Deputados elixiranse polo método directo, e poderán ser reelixidos indefinidamente.

Artigo 22.

Para ser Deputado requírese ser español, do estado seglar, cumprir vinte e cinco anos, gozar a renda procedente de bens raíces ou pagar por contribucións directas a cantidade que a lei Electoral esixa, e ter as demais circunstancias que na mesma lei se prefixen.

Artigo 23.

Todo español que teña esas calidades pode ser nomeado Deputado por calquera provincia.

Artigo 24.

Os Deputados serán elixidos por cinco anos.

Artigo 25.

Os Deputados que admitan do Goberno ou da Casa Real pensión, emprego que non sexa de escala na súa respectiva carreira, comisión con soldo, honras ou condecoracións, quedan suxeitos a reelección. A disposición anterior non comprende aos Deputados que fosen nomeados Ministros da Coroa.

Título V - Da celebración e facultades das Cortes

Artigo 26.

As Cortes reúnense tódolos anos. Corresponde ao Rei convocalas, suspender e pechar as súas sesións, e disolver o Congreso dos Deputados; pero coa obriga, neste último caso, de convocar outras Cortes e reunilas dentro de tres meses.

Artigo 27.

As Cortes serán precisamente convocadas logo que vacare a Coroa, ou cando o Rei se imposibilitar de calquera modo para o goberno.

Artigo 28.

Cada un dos Corpos Colexisladores forma o respectivo Regulamento para o seu goberno interior, e examina as calidades dos individuos que o compoñen; o Congreso decide, ademais, sobre a legalidade das eleccións dos Deputados.

Artigo 29.

O Congreso dos Deputados nomea o seu Presidente, Vicepresidentes e Secretarios.

Artigo 30.

O Rei nomea para cada lexislatura, de entre os mesmos Senadores, o Presidente e Vicepresidentes do Senado, e este elixe os seus Secretarios.

Artigo 31.

O Rei abre e pecha as Cortes, en persoa ou por medio dos Ministros.

Artigo 32.

Non poderá estar reunido un dos dous Corpos Colexisladores sen que tamén o estea o outro; exceptúase o caso en que o Senado exerza funcións xudiciais.

Artigo 33.

Os Corpos Colegisladores non poden deliberar xuntos nin en presenza do Rei.

Artigo 34.

As Sesións do Senado e do Congreso serán públicas, e só nos casos en que esixan reserva poderá celebrarse sesión secreta.

Artigo 35.

O Rei, e cada un dos Corpos Colexisladores, teñen a iniciativa das leis.

Artigo 36.

As leis sobre contribucións e crédito público presentaranse primeiro ao Congreso dos Deputados.

Artigo 37.

As resolucións en cada un dos Corpos Colexisladores tómanse a pluralidade absoluta de votos; pero para votar as leis requírese a presenza da metade máis un do número total dos individuos que o compoñen.

Artigo 38.

Se un dos Corpos Colexisladores refugare algún proxecto de lei, ou lle negare o Rei a sanción, non poderá volverse a propor un proxecto de lei sobre o mesmo obxecto naquela lexislatura.

Artigo 39.

Ademais da potestade lexislativa que exercen as Cortes co Rei, perténcenlles as facultades seguintes:

1. Recibir ao Rei, ao sucesor inmediato da Coroa e á Rexencia ou Rexente do Reino o xuramento de gardar a Constitución e as leis.
2. Elixir Rexente ou Rexencia do Reino e nomear titor ao Rei menor cando o prevé a Constitución.
3. Facer efectiva a responsabilidade dos Ministros, os cales serán acusados o Congreso e xulgados polo Senado.

Artigo 40.

Os Senadores e os Deputados son inviolables polas súas opinións e votos no exercicio do seu encargo.

Artigo 41.

Os Senadores non poderán ser procesados nin arrestados sen previa resolución do Senado senón cando sexan achados in fraganti, ou cando non estea reunido o Senado; pero en todo caso darase conta a este Corpo o máis pronto posible para que determine o que corresponda. Tampouco poderán os Deputados ser procesados nin arrestados durante as sesións sen permiso do Congreso, a non ser achados in fraganti; pero neste caso e no de ser procesados ou arrestados cando estivesen pechadas as Cortes, darase conta o máis pronto posible ao Congreso para o seu coñecemento e resolución.

Título VI - De El-Rei

Artigo 42.

A Persoa de El-Rei é sacra e inviolable, e non está suxeita a responsabilidade. Son responsables os Ministros.

Artigo 43.

A potestade de facer executar as leis reside no Rei, e a súa autoridade esténdese a todo canto conduce á conservación da orde pública no interior, e á seguridade do Estado no exterior, conforme á Constitución e ás leis.

Artigo 44.

O Rei sanciona e promulga as leis.

Artigo 45.

Ademais das prerrogativas que a Constitución sinala ao Rei, correspóndelle:

1. Expedir os decretos, regulamentos e instrucións que sexan conducentes para a execución das leis.
2. Coidar de que todo no Reino adminístrese pronta e cumplidamente a xustiza.
3. Indultar aos delincuentes con arranxo ás leis.
4. Declarar a guerra e facer e ratificar a paz, dando despois conta documentada ás Cortes.
5. Dispor da forza armada, distribuíndoa como máis conveña.
6. Dirixir as relacións diplomáticas e comerciais coas demais Potencias.
7. Coidar da fabricación da moeda, na que se porá o seu busto e o seu nome.
8. Decretar o investimento dos fondos destinados a cada un dos ramos da administración pública.
9. Nomear todos os empregados públicos e coñecer honras e distincións de todas clases, con arranxo ás leis.
10. Nomear e separar libremente os Ministros.

Artigo 46.

O Rei necesita estar autorizado por unha lei especial:

1. Para enaxenar, ceder ou permutar calquera parte do territorio español.
2. Para admitir tropas estranxeiras no Reino.
3. Para rectificar os tratados de alianza ofensiva, os especiais de comercio e os que estipulen dar subsidios a algunha Potencia estranxeira.
4. Para abdicar a Coroa no seu inmediato sucesor.

Artigo 47.

O Rei, antes de contraer matrimonio, porao en coñecemento das Cortes, a cuxa aprobación se someterán as estipulaciones e contratos matrimoniais que deban ser obxecto dunha lei.

O mesmo observarase respecto do matrimonio do inmediato sucesor á Coroa. Nin o Rei nin o inmediato sucesor poden contraer matrimonio con persoa que por lei estea excluída da sucesión á Coroa. Artigo 48. A dotación do Rei e da súa Familia fixarase polas Cortes ao principio de cada reinado

Título VII - Da sucesión á coroa

Artigo 49.

A Raíña lexítima das Españas é Dona Isabel II de Borbón.

Art. 50.

A sucesión no Trono das Españas será segundo a orde regular de primogenitura e representación, preferindo sempre a liña anterior ás posteriores; na mesma liña, o grao máis próximo ao máis remoto; no mesmo grao, o home á femia, e no mesmo sexo, a persoa de máis idade á de menos.

Artigo 51.

Extinguidas as liñas dos descendentes lexítimos de Dona Isabel II de Borbón, sucederán pola orde que queda establecido a súa irmá e os tíos irmáns do seu pai, así homes como femias, e os seus lexítimos descendentes, se non estivesen excluídos.

Artigo 52.

Se chegaren a extinguirse todas as liñas que se sinalan, faranse por unha lei novos chamamentos, como máis conveña á Nación.

Artigo 53.

Calquera dúbida de feito ou de dereito que ocorra en orde á sucesión da Coroa resolverase por unha lei.

Artigo 54.

As persoas que sexan incapaces para gobernar, ou fixesen cousa por que merezan perder o dereito á Coroa, serán excluídas da sucesión dunha lei.

Artigo 55.

Cando reine unha femia, o seu marido non terá parte ningunha no goberno do Reino.

Título VIII - Da menor idade de El-Rei, e da rexencia

Artigo 56.

El-Rei é menor de idade ata cumprir catorce anos.

Artigo 57.

Cando El-Rei for menor de idade, o pai ou a nai do Rei, e na súa falta o parente máis próximo a suceder na Coroa, segundo a orde establecida na Constitución, entrará, desde logo, a exercer a Rexencia, e exerceraa todo o tempo da menor idade do Rei.

Artigo 58.

Para que o parente máis próximo exerza a Rexencia, necesita ser español, ter vinte anos cumpridos, e non estar excluído da sucesión da Coroa. O pai ou a nai de El-Rei só poderán exercer a Rexencia permanecendo viúvos.

Artigo 59.

O Rexente prestará ante as Cortes o xuramento de ser fiel a El-Rei menor e de gardar a Constitución e as leis.

Se as Cortes non estiveren reunidas, o Rexente convocaraas inmediatamente, e entre tanto prestará o mesmo xuramento ante o Consello de Ministros, prometendo reiterarlle ante as Cortes tan logo como se achen congregadas.

Artigo 60.

Se non houber ningunha persoa a quen corresponda de dereito a Rexencia, nomearana as Cortes, e comporase dunha, tres ou cinco persoas. Ata que se faga este nomeamento gobernará provisionalmente o Reino o Consello de Ministros.

Artigo 61.

Cando El-Rei estivera imposibilitado para exercer a súa autoridade, e a imposibilidade for recoñecida polas Cortes, exercerá a Rexencia durante o impedimento o fillo primoxénito de El-Rei, e a falta deste, os chamados á Rexencia.

Art. 62.

O Rexente, e a Rexencia no seu caso, exercerá toda a autoridade de El-Rei, en cuxo nome han ser publicados os actos do Goberno.

Art. 63.

Será titor de El-Rei menor a persoa que no seu testamento houber nomeado El-Rei defunto, sempre que sexa español de nacemento; se non o nomeou, será titor o pai ou a nai mentres permanezan viúvos. Na súa falta, nomearano as Cortes, pero non poderán estar reunidos os encargos de Rexente e de titor senón no pai ou a nai deste.

TÍTULO IX - DOS MINISTROS[editar a fonte]

Art. 64. Todo o que o Rei mandar ou dispuxer no exercicio da súa autoridade, deberá ser asinado polo Ministro a quen corresponda, e ningún funcionario público dará cumprimento ao que careza deste requisito.

Art. 65. Os Ministros poden ser Senadores ou Deputados e tomar parte nas discusións de ambos os Corpos Colegisladores; pero só terán voto naquel a que pertenzan.

TÍTULO IX - DE LOS MINISTROS

Art. 64. Todo lo que el Rey mandare o dispusiere en el ejercicio de su autoridad, deberá ser firmado por el Ministro a quien corresponda, y ningún funcionario público dará cumplimiento a lo que carezca de este requisito.

Art. 65. Los Ministros pueden ser Senadores o Diputados y tomar parte en las discusiones de ambos Cuerpos Colegisladores; pero sólo tendrán voto en aquel a que pertenezcan.

TÍTULO X - DE LA ADMINISTRACIÓN DE JUSTICIA

Art. 66. A los Tribunales y Juzgados pertenece exclusivamente la potestad de aplicar las leyes en los juicios civiles y criminales; sin que puedan ejercer otras funciones que las de juzgar y hacer que se ejecute lo juzgado.

Art. 67. Las leyes determinarán los Tribunales y Juzgados que ha de haber, la organización de cada uno, sus facultades, el modo de ejercer y las calidades que han de tener sus individuos.

Art. 68. Los juicios en materias criminales serán públicos, en la forma que determinen las leyes.

Art. 69. Ningún magistrado o juez podrá ser depuesto de su destino, temporal o perpetuo, sino por sentencia ejecutoriada; ni suspendido sino por auto judicial, o en virtud de orden del Rey, cuando éste, con motivos fundados, le mande juzgar por el Tribunal competente.

Art. 70. Los jueces son responsables personalmente de toda infracción de ley que cometan.

Art. 71. La justicia se administra en nombre del Rey.

TÍTULO XI - DE LAS DIPUTACIONES PROVINCIALES Y DE LOS AYUNTAMIENTOS

Art. 72. En cada provincia habrá una Diputación provincial, elegida en la forma que determine la ley y compuesta del número de individuos que ésta señale.

Art. 73. Habrá en los pueblos Alcaldes y Ayuntamientos. Los Ayuntamientos serán nombrados por los vecinos a quienes la ley confiera este derecho.

Art. 74. La ley determinará la organización y atribuciones de las Diputaciones y de los Ayuntamientos, y la intervención que hayan de tener en ambas Corporaciones los delegados del Gobierno.

TÍTULO XII - DAS CONTRIBUCIÓNS

Art. 75. Tódolos anos presentará o Goberno ás Cortes o presuposto xeral dos gastos do Estado para o ano seguinte e o plan das contribucións e medios pra chealos, como asimesmo as contas da recadación e inversión dos caudais públicos para o seu exame e aprobación.

Art. 76. Non poderá imporse nin cobrarse ningunha contribución nin arbitrio que non estea autorizado pola lei de Presupostos ou outra especial.

Art. 77. Igual autorización precisarase pra dispor das propiedades do Estado e pra tomar caudais a préstamo sobo-lo crédito da Nación.

Art. 78. A Débeda pública está baixo a salvagarda especial da Nación.

TÍTULO XIII - DA FORZA MILITAR

Art. 79. As Cortes fixarán, tódolos anos, a proposta do Rei, a forza militar permanente de mar e terra.

ARTÍCULO ADICIONAL

Art. 80. Las provincias de Ultramar serán gobernadas por leyes especiales.

Por tanto, mandamos a todos nuestros súbditos de cualquiera clase y condición que sean, que hayan y guarden la presente Constitución como ley fundamental de la Monarquía; y mandamos asimismo a todos los Tribunales, Justicias, Jefes, Gobernadores y demás Autoridades, así civiles como militares y eclesiásticas, de cualquier clase y dignidad, que guarden y hagan guardar, cumplir y ejecutar la expresada Constitución en todas sus partes.

En Palacio a 23 de Mayo de 1845. —YO LA REINA. —El Presidente del Consejo de Ministros, Ministro de la Guerra, Ramón María Narváez. —El Ministro de Estado, Francisco Martínez de la Rosa. —El Ministro de Gracia y Justicia, Luis Mayans. —El Ministro de Hacienda, Alejandro Mon. —El Ministro de Marina, Comercio y Gobernación de Ultramar, Francisco Armero. —El Ministro de la Gobernación de la Península, Pedro José Pidal.(1)

== ACTA ADICIONAL A LA CONSTITUCION DE LA MONARQUIA ESPAÑOLA == (2)

Artículo 1º. La calificación de los delitos de imprenta corresponde a los Jurados, salvas las excepciones que determinen las leyes.

Art. 2º. Promulgada la ley de que trata el art. 8º. de la Constitución, el territorio a que aquélla se aplique se regirá, durante la suspensión de lo prescrito en el artículo 7º. de la misma Constitución, por la ley de orden público establecida de antemano. Pero ni en una ni en otra ley se podrá autorizar al Gobierno para extrañar del Reino a los españoles, ni para deportarlos ni desterrarlos fuera de la Península.

Art. 3º. La primera creación de Senadores no podrá exceder de 140. Hecha ésta, sólo podrá el Rey nombrar Senadores cuando estén abiertas las Cortes.

Art. 4º. La ley electoral de Diputados a Cortes determinará si éstos han de acreditar o no el pago de contribución o la posesión de renta.

Art. 5º. Aun cuando sea de escala el empleo que admita el Diputado a Cortes, quedará éste sujeto a reelección.

Art. 6º. Durante cada año estarán reunidas las Cortes a lo menos cuatro meses, contados desde el día en que se constituya definitivamente el Congreso.

Art. 7º. Cuando entre los dos Cuerpos Colegisladores no haya conformidad acerca de la ley anual de presupuestos, regirá en el año correspondiente la ley de presupuestos del año anterior.

Art. 8º. Sin previa autorización del Congreso no se podrá dictar sentencia contra los Diputados a quienes se refiere el art. 41 de la Constitución.

Art. 9º. Además de los casos enumerados en el artículo 46 de la Constitución, el Rey necesitará estar autorizado por una ley especial:

1º. Para conceder indultos generales y amnistías.

2º. Para enajenar en todo o en parte el patrimonio de la Corona.

Art. 10. También necesitará el Rey estar autorizado por una ley especial para contraer matrimonio y para permitir que le contraigan los que sean súbditos suyos y estén llamados por la Constitución a sucederle en la Corona.

Art. 11. Habrá un Consejo de Estado, al cual oirá el Rey en los casos que determinen las leyes. (1) Esta Constitución fue reformada de nuevo por la ley de 17 de Julio de 1857, que se inserta a continuación del Acta Adicional.

(2) La vigencia de esta Acta adicional fue tan breve que se dejó sin efecto por otro Real decreto de 14 de Octubre del mismo año 1856, disponiendo que sólo rigiera y se observase la ley constitucional de la Monarquía promulgada en unión y de acuerdo con las Cortes en 23 de Mayo de 1845.

Art. 12. La ley orgánica de Tribunales determinará los casos y la forma en que gubernativa o disciplinariamente podrá el Rey trasladar, jubilar y declarar cesantes a los magistrados y jueces.

Art. 13. El Rey sólo podrá nombrar alcaldes en los pueblos que tengan 40.000 almas, y en los demás ejercerá en los nombramientos de los alcaldes la intervención que determine la ley.

Art. 14. Las listas electorales para Diputados a Cortes serán permanentes. Las calidades de los electores se examinarán en todas las instancias en juicio público y contradictorio.

Art. 15. Dentro de los ocho días siguientes a la apertura de las Cortes, el Gobierno presentará al Congreso las cuentas del penúltimo año y el presupuesto para el año próximo venidero.

Art. 16. Las Cortes deliberarán sobre la ley a que se refiere el artículo 79 de la Constitución, antes de deliberar sobre la ley de Presupuestos.

Dado en Palacio a 15 de Septiembre de 1856. —Está rubricado de la Real mano. —El Presidente del Consejo de Ministros, Leopoldo O’Donnell.

== LEY DE 17 DE JULIO DE 1857 == (1)

Reformando de nuevo la Constitución de 1845.

Doña Isabel II, por la gracia de Dios, etc.; a todos los que las presentes vieren y entendieren, sabed: Que las Cortes han decretado y Nos sancionado la siguiente reforma de los artículos 14, 15, 16, 17, 18 y 28 de la Constitución.

Art. 14. El Senado se compondrá:

De los hijos del Rey y del sucesor inmediato de la Corona, que hayan cumplido veinticinco años.

De los Arzobispos y del Patriarca de las Indias.

De los Presidentes de los Tribunales Supremos de Justicia y de Guerra y Marina.

De los Capitanes generales del Ejército y Armada.

De los Grandes de España por derecho propio, que no sean súbditos de otra potencia y que acrediten tener la renta de 200.000 reales, procedentes de bienes inmuebles o de derechos que gocen de la misma consideración legal.

De un número limitado de Senadores nombrados por el Rey.

Art. 15. Sólo podrán ser nombrados Senadores los españoles que pertenezcan o hayan pertenecido a las clases siguientes: Presidente del Congreso de los Diputados; Diputados admitidos cuatro veces en las Cortes y que hayan ejercido la diputación durante ocho años; Ministros de la Corona; Obispos; Grandes de España; Tenientes generales del Ejército y Armada, después de dos años de nombramiento; Embajadores, después de dos años de servicio efectivo, y Ministros plenipotenciarios, después de cuatro; Vicepresidentes del Consejo Real; Ministros y Fiscales de los Tribunales Supremos y Consejeros reales, después de dos años de ejercicio.

Los comprendidos en las categorías anteriores deberán, además, disfrutar 30.000 reales.

(1) Esta ley fue derogada por otra de 20 de Abril de 1864, cuyo artículo único restablecía en su integridad la Constitución del Estado y contenía además la siguiente:

Disposición transitoria. —Serán admitidos como Senadores los Grandes de España por derecho propio que no sean súbditos de otra potencia y que a la promulgación de esta ley posean la renta de 200.000 reales, procedentes de bienes inmuebles o de derechos que gocen de la misma consideración con tal que lo pidan en el término de un año.

En la misma forma y solicitándolo dentro del mismo plazo, tendrán derecho a ser admitidos como Senadores los Grandes que no hayan cumplido la edad de treinta años; pero deberán probar después de cumplirla y antes de tomar asiento en el Senado, que conservan todas las cualidades anteriormente expresadas, de renta, procedentes de bienes propios o de sueldos de los empleos que no puedan perderse sino por causa legalmente probada, o de jubilación, retiro o cesantía. Títulos de Castilla que disfruten 100.000 reales de renta. Los que paguen con cuatro años de antelación 20.000 reales de contribuciones directas y hayan sido además Senadores, o Diputados o Diputados Provinciales.

El nombramiento de Senadores se hará por decretos especiales, y en ellos se expresará siempre el título en que, conforme a lo dispuesto en este artículo, se funde el nombramiento.

Las condiciones necesarias para ser nombrado Senador podrán variarse por una ley.

Art. 16. Para tomar asiento en el Senado se necesita ser español, tener treinta años cumplidos, no estar procesado criminalmente ni inhabilitado en el ejercicio de sus derechos políticos, y no tener sus bienes intervenidos.

Art. 17. La dignidad de Senador en los Grandes de España que acrediten tener la renta y requisitos expresados en el art. 14, es hereditaria. En todos los demás casos es vitalicia.

Art. 18. A fin de perpetuar la dignidad de Senador en sus familias, los Grandes de España podrán constituir vinculaciones sobre sus bienes en la forma y en la cantidad que se determinará por una ley especial.

Art. 28. Cada uno de los Cuerpos Colegisladores examina las calidades de los individuos que le componen; el Congreso decide además sobre la legalidad de las elecciones de los Diputados.

Los Reglamentos del Senado y del Congreso serán objeto de una ley.

Por tanto, mandamos, etc. Dado en Palacio a 17 de Julio de 1857.