Follas novas/En Cornes: Diferenzas entre revisións
un pouco máis |
outro pouco |
||
| Liña 63: | Liña 63: | ||
II |
II |
||
Cruceiro de Ramirez que t'ergues solitario |
|||
D'os agros n'a expranada, ant'ras rosas d'os campos, |
|||
O sol d'a tarde pousa, en tí ó postreiro rayo |
|||
Coma n'un alma triste, pousa un soño dourado. |
|||
Algun-ha vez |
|||
</poem> |
</poem> |
||
Revisión como estaba o 27 de maio de 2016 ás 08:07
 |
Esta páxina está sendo editada nestes intres. Para axudar a evitar posibles conflitos de edición, non edite esta páxina mentres esta mensaxe siga aparecendo. Se precisa saber quen está traballando nela revise o historial de edicións. A última edición nesta páxina foi feita por Elisardojm (conversa · contribucións) hai 7 anos. O tempo máximo de presenza deste marcador é dun mes dende a última edición do usuario que o puxo; pasado ese tempo debe retirarse. |
En Cornes
Formoso campo de Cornes,
Cando te crobes de lirios
Tamen se me crobe á yalma
De pensamentos sombrisos.
De Cornes lindo lugare
Que cruzan tantos camiños,
Anque cuberto de rosas,
As rosas, tamén fan guizos.
Antr'as pedras, alelises,
Antr'os toxos, campanillas,
Por antr'os musgos, violas,
Regos, por antr'as curtiñas,
Río abaixo está o moiño,
Compostela, río arriba...
Río arriba, ou río abaixo,
Todo é calma na campía.
Convidando á meditare,
Soan de Conxo as campanas,
Beben os bois n'o teu río
Y o sol alegra á escampada.
D'as tuas casas terreñas
Say fume e os galos cantan...
¡Quen en tan fresco retiro
Dirá que as dores fan lama!
Donde hay homes hai pesares,
Mais n'os teus campos, ña terra,
Maxiño que os hay mais fondos,
Cando t'amostras mais leda.
¡Por qu'eses trios d'os páxaros,
Eses ecos y esas brétemas
Vaporosas, y esas frores,
N'alma triste, canto pesan!
Po-las silveiras errante
Vexo un-ha meniña orfa
Que triste vay marmurando,
-Ña Virxe, quen rosa fora!
-¿Porque qués ser rosa, nena?
Lle preguntei cariñosa,
Y ela contesta sorrindo,
-Porque non ten fame as rosas.
Cost'arriba, cost'arriba,
Desandemo-lo camiño,
Fuxamos d'este sosego
Dos pesares enemigo.
¡Que negro contraste forman,
D'a natureza o tranquilo
Reposo, co as ansias feras
Que abaten o inxel esprito!
II
Cruceiro de Ramirez que t'ergues solitario
D'os agros n'a expranada, ant'ras rosas d'os campos,
O sol d'a tarde pousa, en tí ó postreiro rayo
Coma n'un alma triste, pousa un soño dourado.
Algun-ha vez
| Anterior: Tanto e tanto nos odiamos |
En Cornes | Seguinte: San Lourenzo |
Fonte : IV. D'a terra. páxina 202